Άξιον απορίας

Υπάρχει μια φράση που τη θυμούνται οι πολιτικοί ταγοί του τόπου σε κάθε προεκλογική περίοδο, μια που λέει "η γυναίκα του Καίσαρα θα πρέπει και να φαίνεται τίμια". Αυτή η φράση ταιριάζει γάντι (και) αυτή την περίοδο στην προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Εν προκειμένω στον υπουργό των οικονομικών και δι' αντανακλάσεως σε αυτόν που τον διόρισε οραματιζόμενος μια "δίκαιη κοινωνία".

Κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες το πόρισμα της έρευνας της Κεντρικής τράπεζας της Κύπρου σε σχέση με το "σκάνδαλο των αξιογράφων". Με λίγα λόγια οι δυο μεγάλες τράπεζες του νησιού, Κύπρου και Λαϊκή, καταχρώμενες την εμπιστοσύνη και την άγνοια των πελατών τους (!) υφάρπαξαν ένα ποσό 1,4 δισεκατομμυρίων Ευρώ μετατρέποντας καταθέσεις σε αξιόγραφα/χρεόγραφα, αποκρύπτοντας από τους ενδιαφερόμενους ότι πλέον τα χρήματά τους τα τοποθετούσαν σε επενδυτικά προϊόντα μεγάλου ρίσκου και όχι καταθετικά. Η κεντρική τράπεζα έκανε έρευνα για το θέμα και στο πόρισμά της φαίνεται ότι δικαιώνει τους καταθέτες και εντοπίζει ότι όντως οι τράπεζες κινήθηκαν δόλια και αποκρύβοντας τους κινδύνους της επένδυσης, παρουσιάζοντας τα αξιόγραφα σαν καταθετικά προϊόντα, αλλά και με άλλους τρόπους στην ουσία πήραν τα χρήματα των καταθετών.

Εδώ βεβαίως αναφέρω παρενθετικά ότι η Κεντρική Τράπεζα ως εποπτική αρχή των τραπεζών όφειλε να είχε ενεργήσει προληπτικά εμποδίζοντας τις τράπεζες να λειτουργήσουν όπως η ίδια εκ των υστέρων διαπιστώνει στο πόρισμά της.

Επανέρχομαι στο πόρισμα. Εκεί, με βάση τα δημοσιεύματα του τύπου -που δεν έχουν διαψευστεί από τους ενδιαφερόμενους,  αναφέρονται ως "ηθικοί αυτουργοί" συγκεκριμένα μεγαλόσχημα στελέχη των τραπεζών. Για την τράπεζα Κύπρου μεταξύ των ονομάτων και το τότε στέλεχος της τράπεζας και νυν υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Βάσος Σιαρλή. Κατά πόσο μπορεί αυτό να θεωρηθεί αποδεκτό είναι άξιον απορίας. Πώς γίνεται ένας εξ αυτών που είχαν τη γενική εποπτεία για την έκδοση των αξιογράφων και την προώθησή τους στο κοινό με τον τρόπο που αυτά προωθήθηκαν, εγκλωβίζοντας αρκετές χιλιάδες κυπρίων εν αγνοία τους στη δίνη μιας πολύ υψηλού ρίσκου επένδυσης -ώστε οι τράπεζες να βρουν χρήμα για να χρηματοδοτήσουν τις επερχόμενες ζημιές τους- να αλλάζει πλευρά και να κάθεται εκ μέρους της κυβέρνησης πλέον και να διαπραγματεύεται με την τρόικα το μέλλον των αξιογράφων και τη σωτηρία του τραπεζικού συστήματος. Υπάρχει ποτέ περίπτωση ο ίδιος να ζητήσει, σε περίπτωση που χρειάζεται, να διωχθούν οι υπεύθυνοι για το σκάνδαλο; Ή μετά που έκαψε (μαζί με άλλους) μερικές χιλιάδες καταθετών με τον πρότερο βίο του, και αφού απολαυσε ένα πλούσιο εφ' άπαξ, από τη θέση του υπουργού θα δει με άλλο μάτι τα θύματά του;

Το μαύρο χιούμορ του εκπροσώπου

Ελπίζω να μην βρεθεί κανείς να πει ότι για την πτώση του γερανού φταίει ο πρόεδρος Χριστόφιας διότι έπρεπε να ξέρει.

Στ. Στεφάνου, Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, 11/10/2012

Η δήλωση που ξεχώρισε στη χθεσινή ειδησειογραφία. Προήλθε από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ο οποίος απρόκλητα -χωρίς να ερωτηθεί από τον δημοσιογράφο- τοποθετήθηκε στο θέμα που προηγήθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή και αφορούσε το δυστύχημα στη Λάρνακα, όπου γερανός κατέπεσε και συνετρίβη σε οχήματα με αποτέλεσμα μια αγγλίδα να χάσει τη ζωή της.

Το σχόλιο είναι αισχρό, και για έναν αξιωματούχο του κράτους απαράδεκτο. Αν είναι ποτέ δυνατόν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να περιφέρει κατ' αυτό τον τρόπο το "χιόυμορ" του για ένα γεγονός που στοίχισε τη ζωή ενός ανθρώπου. Αν δε αποδειχθεί ότι ολιγώρησαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους και δεν είχαν ελεγχθεί ως έπρεπε οι εργολάβοι τότε αντανακλάται ευθύνη προς τα πάνω για τη μη λειτουργία του κράτους (και όχι για το γεγονός). Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για την απερχόμενη διοίκηση του κράτους που κώφευσε προκλητικά σε εξαιρετικά σοβαρότερα θέματα τα οποία την αφορούσαν και αμεσότερα.

Επανέρχομαι όμως στην απαράδεκτη δήλωση του εκπροσώπου. Αν δεχθούμε ότι επρόκειτο για μια ατυχή στιγμή και μια δήλωση που εκφράστηκε λανθασμένα, θα ήταν πρέπουσα μια απολογία, ακόμα και στη μορφή γραπτής ανακοίνωσης. Τραγικά όμως, και εκ του αποτελέσματος, μάλλον δεν θεωρεί ότι έκανε κάποιο λάθος. Στην δική τους λογική άλλωστε όσο πιο πάνω βρίσκεσαι τόσο πιο αλάνθαστος είσαι. Όπως συμβαίνει φυσικά και με τον ανώτερό του ιεραρχικά, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.