Στη λογική "ας βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά λαμβάνοντας μια απόφαση την οποία θα μπορώ εγώ για χρόνια μετά να κατακρίνω" κινήθηκαν τα δυο κοινοβουλευτικά κόμματα ΑΚΕΛ και ΕΔΕΚ στην (τυπική) συζήτηση για κύρωση της μνημονιακής σύμβασης. Σημειώνω το τυπική λόγω του ότι τα κόμματα από τον Νοέμβριο του περασμένου έτους εγκρίνουν στην ολομέλεια της κυπριακής βουλής νόμους που τίθενται στα πλαίσια του μνημονίου συναντίληψης με την τρόικα των δανειστών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχοντας λοιπόν ήδη επικυρώσει κατ' ουσίαν τη δανειακή σύμβαση η χθεσινή φιέστα αποτελούσε απλά την ευκαιρία να ακουστούν για άλλη μια φορά οι λαϊκιστικές κορώνες που θα επέτρεπαν στα κόμματα να ξανακοιτάξουν και να μαζέψουν τα ποίμνια τους.
Στο ΑΚΕΛ που έχει στο επόμενο διάστημα ένα βασικό στόχο, κτυπώντας όσο γίνεται περισσότερο την κυβέρνηση -κομπάζοντας παράλληλα για την ανάγκη ενότητας την οποία το κόμμα δηλώνει έτοιμο να υπηρετήσει αλλά δεν το αφήνουν οι χειρισμοί της κυβέρνησης- ώστε να φανατίσει και να ξανασυσπειρώσει τους οπαδούς του, οι οποίοι καλούνται να απομακρύνουν απο τη μνήμη τους την λαίλαπα της πενταετούς διακυβέρνησης του τόπου από τον γενικό τους γραμματέα.
Στην ΕΔΕΚ από την άλλη που αντιμετωπίζουν σοβαρό θέμα επιβίωσης βλέποντας αυτό που κάθε νουνεχής έβλεπε όταν το κόμμα αποφάσιζε να στηρίξει τον Γ. Λιλλήκα στις προεδρικές. Ότι η ανάσταση Λιλλήκα από το χρονοντούλαπο και με τις ψήφους της ΕΔΕΚ θα έδινε στον φιλόδοξο πολιτικό τη δύναμη -τουλάχιστον προσωρινά- να εμφανιστεί με κάποιο πολιτικό φορέα που θα αλώσει τις ψήφους από τον χώρο του κέντρου με κύριο θύμα την ίδια την ΕΔΕΚ. Ήδη το κόμμα στις τελευταίες του εμφανίσεις και με τον κ. Λιλλήκα να έχει ήδη εξαγγείλει την ίδρυση του κινήματός του αγωνίζεται να αποδειχθεί πιο Λιλλήκας από τον Λιλλήκα, τόσο στην αντιμνημονιακή στάση όσο και στα άλλα θέματα, ενώ παράλληλα δια μηνυμάτων προσπαθεί να αποτρέψει τα μέλη της από του να αποσκιρτήσουν προς το νέο κίνημα..
Υπό αυτό το πρίσμα και με τις συνθήκες να είναι περισσότερο από ασφυκτικές για την επιβίωση της χώρας γινόμασταν μάρτυρες άλλης μιας ολομέλειας της κυπριακής βουλής -χθες- στην οποία ακούστηκαν φανφάρες, ευχολόγια, ευφυολογήματα, θεωρίες συνωμοσίας και κορώνες που μιλούν στο θυμικό αλλά καμία απολύτως ορθολογική (δε συζητώ καν για εφικτή ή πλήρη, απλά μια άλλη ορθολογική) πρόταση για κάποια εναλλακτική διαδρομή εξεύρεσης των απαιτούμενων χρημάτων για συνέχιση λειτουργίας του κράτους χωρίς την παρουσία της Τρόικας των δανειστών ή κάποια άλλη, οποιαδήποτε, λύση χρεοκοπίας, διαγραφής χρέους, κινέζων, κροίσων, αρειανών, τζόκερ...
Με αυτά υπ' όψη είναι που τρέμει κανείς για το μέλλον της χώρας στα χέρια μιας τόσο εμφανούς ανευθυνότητας που απο τη μια μας οδήγησε στην καταστροφή και από την άλλη επιμένει να μας εξοντώσει πλήρως απλά για να σώσει τα κομματικά της προσχήματα και νούμερα. Για μια τόσο μεγάλη ανευθυνότητα μιλάμε. Του να λέμε όχι και θα τα καταφέρουμε λες και πρόκειται για έκθεση ιδεών και όχι για πραγματικό πρόβλημα που αποτιμάται σε πολύ απτά και καθημερινά θέματα που πρέπει να λειτουργήσουν. Μισθοί, συντάξεις, κρατικές πληρωμές για προμήθειες και έργα. Όλα αυτά θα έπρεπε να τύγχαναν απάντησης από κάθε έναν εκ των ψηφισάντων ελαφρά τη καρδια όχι. Το όχι και βλέπουμε δεν αποτελεί αξιοπρεπή στάση. Το όχι και βλέπουμε το επιχειρήσαμε με απελπιστικά άσχημα αποτελέσματα στις 15 Μαρτίου όταν βρεθήκαμε μετά το "όχι" να κοιτάζουμε ως επαίτες στη Ρωσία και να προσπαθούμε να προτείνουμε λύσεις τύπου "Ραδιομαραθωνίου" για να επιβιώσει ο κράτος.
