Απλά μαθήματα Δημοκρατίας

Πρώτη και μεγάλη αρχή της Δημοκρατίας είναι ο λαός να ψηφίζει. Σε μια, κάποια μέρα, θα πρέπει ο λαός μαζικά να προσέλθει στις κάλπες για να αναδείξει αυτόν που προτιμά στην εξουσία. Στην όποια εξουσία.

Δεύτερη αρχή είναι ότι η λάϊκο-μαζική ετυμηγορία γίνεται σεβαστή, αν εκλέγει αυτόν που επιθυμείται. Αν όχι, με πλήρη σεβασμό στην λαομάζα, τα αποτελέσματα θα «μαγειρευτούν» αναλόγως, θα γίνουν οι αναγκαίες και πάντα υπόγειες συμφωνίες, και με τις απαραίτητες προφάσεις και αιτιολογήσεις, εννοείται για το γενικότερο (sic) καλό θα προβληθεί ως δημοκρατικό και δίκαιο, το προαποφασισμένο, και βέβαια δημοκρατικά επικυρωμένο, αποτέλεσμα.

Τρίτη αρχή και βασική επίσης, είναι η επιβολή των αποφάσεων που προήλθαν από το «μαγείρεμα» της δεύτερης φάσης και η πρακτική πλέον εφαρμογή τους, πάντα με σεβασμό στην λαϊκο-μαζική ετυμηγορία. Γιατί ας μην το ξεχνάμε, πάνω από όλα η απόφαση είναι του λαού. Ή τουλάχιστον αυτό τον θέλουμε να πιστεύει.

Κάπως έτσι θεωρείται η λειτουργία της Δημοκρατίας στην Εκκλησία της Κύπρου (Δημόσια Εταιρεία ΛΤΔ). Με περίπου αυτό το σύστημα και με το απαραίτητο μαγείρεμα εξελέγη τον περασμένο Νοέμβριο ο νέος Αρχιεπίσκοπος. Τώρα θα χρειαστεί να εκλεγούν Μητροπολίτες σε μισή ντουζίνα μητροπόλεις. Τα ονόματα όμως τα έχουν ήδη συμφωνήσει όσοι μετείχαν στον νικητήριο «ιερό» συνασπισμό κατά το μαγείρεμα και την όλη διαδικασία που προαναφέρθηκε. Οπότε αυτό που χρειάζεται είναι απλά να γίνουν εκλογές με ένα υποψήφιο στην κάθε Μητρόπολη και ο λαός-μάζα να ψηφίσει αυτόν! Έλα όμως που υπάρχουν και άλλοι που θέλουν να διεκδικήσουν τον κάθε θρόνο. Πώς θα ξεπεράσει αυτό το πρόβλημα η Αρχιεπισκοπή, ώστε να τηρηθεί η συμφωνία που προήλθε από το μαγείρεμα;

Εδώ θυμόμαστε την «Ομόνοια» του λαού. Και παίζοντας με το σλόγκαν δεν είναι δυνατόν να διχάσουμε την λαο-μάζα, δηλώνεται ευθαρσώς και προς όλους ότι δεν θα επιτραπεί να γίνουν «ρεζιλίκια» που θα διχάσουν το ποίμνιο (φαντάζομαι εννοούν όπως αυτά που έγιναν τον περασμένο Νοέμβριο). Ρεζιλίκια πλέον οι της Εκκλησίας της Κύπρου ονομάζουν το να θέσει κάποιος υποψηφιότητα σε μια «δημοκρατική» εκλογική διαδικασία.

Έτσι για χάρη της ομόνοιας η «Δημοκρατική Εκκλησιαστική» θεώρηση επιβάλλει τον ένα υποψήφιο για κάθε θέση ο οποίος θα υπερψηφίζεται ομόφωνα. Έτσι χρησιμοποιούμε και την Δημοκρατία, αφού ο καθένας επιλέγει ελεύθερα αυτόν που του επιβάλλει ο Αρχιεπίσκοπος, και επιτυγχάνεται η Ομόνοια του λαού.