Αμερικανική φαρσοκωμωδία

Η Αμερική ψηφίζει. Σε ένα ενάμιση μήνα θα μάθουμε ποιός θα διαδεχθεί τον ανεκδιήγητο κύριο Γεώργιο Μπους στην θέση του προέδρου των ΗΠΑ, και στην θέση του "πλανητάρχη". Ομπάμα ή ΜακΚέιν.

Το θέμα, για όποιον παρακολούθησε λίγο (και) αυτή την εκλογική μάχη στις ΗΠΑ, είναι ότι ειλικρινά είναι θλιβερό να καθορίζει τις τύχες του πλανήτη, σε μεγάλο βαθμό, ένας μέτριος ή καλύτερος πρόεδρος ο οποίος έχει εκλεγεί μέσα από μια τόσο γελοία προεκλογική διαδικασία.

Είδαμε τους δυο διεκδικητές και τους αντιπροέδρους τους, τις οικογένειες τους και τα παιδιά τους να χορεύουν, να μαγειρεύουν, να συγκινούνται, να φωτογραφίζονται, να γιουχάρουν και να επευφημούν. Κυρίως τα παιδιά τους. Τρεις ημέρες στο συνέδριο των δημοκρατικών τα παιδιά Ομπάμα είχαν την τιμητική τους. Ακολούθως ήταν η οικογένεια ΜακΚέιν, εν μέσω και του Γουστάβου, αυτή που ήταν στο επίκεντρο. Και το εντυπωσιακό είναι ότι σε αυτά τα καμώματα ανταποκρίνονται ανάλογα και οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες δεν ξέρω τί εγκυρότητα έχουν. Την μια μέρα 48%-43% ο Ομπάμα και την άλλη 45%-46% με πρώτο τον ΜακΚέιν. Με μια ατάκα του ενός ή του άλλου τα ποσοστά που δίνονται έρχονται τούμπα. Κατι παράξενο, αν αναλογιστούμε πόσο αριθμό ψήφων περιλαμβάνει μια ποσοστιαία μονάδα.

Ναι, η τέχνη της επικοινωνίας για χρόνια βάζει μεγάλο ποσοστό στις τσέπες των πολιτικών και σε πολλές φορές καθορίζει και τα αποτελέσματα αναμετρήσεων. Το πρόβλημα είναι όταν οι επικοινωνιακές στρατηγικές και μόνον είναι αυτές που θα καθορίσουν το αποτέλεσμα. Και όπως φαίνεται από τον "διάλογο" και τις "θέσεις" που αναπτύσσουν οι υποψήφιοι, τελικά η κατάσταση είναι κοντά στο να διαμορφωθεί πλήρως από τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.