Ασυμφωνία χαρακτήρων, αλλά...

Και μαζί και χώρια... Κάπως έτσι είναι η κατάσταση, όπως νομίζω ότι την βλέπουν όλοι, στο στρατόπεδο της - ο Θεός να την κάνει - συγκυβέρνησης. Τα συγκυβερνώντα κόμματα ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ δεν θυμάμαι ποιά ήταν η τελευταία φορά που μίλησαν θετικά για κάποια γενική δράση της κυβέρνησης. Φυσικά δεν υπάρχει ούτε μία θετική δήλωση και αναφορά των δυο κομμάτων για οποιαδήποτε κίνηση και χειρισμό έχει κάνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στο θέμα του κυπριακού.

Και τα δυο κόμματα διαφωνούν με όλα, ακόμα και με την ίδια την δομή των συνομιλιών που διεξάγονται. Εντονες διαφωνίες εκφράζονται σχεδον σε ομοβροντία από τα στελέχη των δυο κομμάτων για τις διαφαινόμενες προτάσεις στο περιουσιακό, για την εκ περιτροπής προεδρία, στη διακυβέρνηση, στα πάντα. Η διαφορά των δράσεων των δυο κομμάτων έγκειται στο ότι στην μεν ΕΔΕΚ και ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος εκφράζεται ενάντια στους χειρισμούς του προέδρου, ενώ στο ΔΗΚΟ από την ηγετική πυραμίδα μόνο ο πρόεδρος του κομματος προσπαθεί να τηρήσει τα προσχήματα. Η ομοιότητα των δυο κομμάτων που, επαναλαμβάνω για έμφαση, είναι συγκυβερνώντα με το ΑΚΕΛ, είναι ότι οι διαφωνίες τους αυτές δεν κρίνονται - γιατί; - ικανές να προκαλέσουν την έξοδό τους από την κυβέρνηση, την οποία έτσι κι αλλιώς όχι μόνο δεν στηρίζουν αλλά επιπρόσθετα την πυροβολούν. Είμαστε στο πολιτικά γελοίο σημείο τα δυο από τα 3 κόμματα που θεωρητικά στηρίζουν τον πρόεδρο να διαφωνούν πλήρως μαζί του αλλά δεν έχουν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση.

Και αυτή η ανώμαλη κατάσταση συμπληρώνεται από μια ακόμη παράνοια. Η αντιπολίτευση σε πολλά από τα σημεία τριβής της συγκυβέρνησης συμφωνεί και υποστηρίζει τον πρόεδρο, κατά κύριο λόγο και σχεδόν αποκλειστικά στα του κυπριακου.

Φυσικά τα πιο πάνω ολίγον διαφοροποιούν την εξουσία του προέδρου, δηλαδή ακόμα και χωρίς την στήριξη κανενός, ούτε του ιδίου του του κόμματος, ο πρόεδρος δεν πέφτει πριν λήξει η πενταετία. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να δω και κάποιο λόγο, πέραν της εξουσιολαγνείας (και των συνακόλουθων οφελημάτων αυτης), για τον οποίο ένα κόμμα μπορεί να συνεχίζει να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση με τις δράσεις της οποίας διαφωνεί τόσο έντονα.