Ρυθμιζοντας τους ρόλους

Ο "ρυθμιστικός ρόλος" του ΔΗΚΟ, ο "ρυθμιστικός ρόλος" της ΕΔΕΚ και άλλες ιστορίες γι' αγρίους είναι (και πάλι) το κατακάθι των χτεσινών βουλευτικών εκλογών στην Κύπρο. Τα δυο μεγάλα κόμματα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, αύξησαν τα ποσοστά τους. Περισσότερο ο ΔΗΣΥ και λιγότερο το κυβερνών ΑΚΕΛ. Βεβαια, σε αυτή την αύξηση ενσωματώνονται στο μεν ΔΗΣΥ και όσες ψήφοι είχαν μείνει από την ΕΥΡΩΔΗ (0,44% στις βουλευτικές του 2006), και στο δε ΑΚΕΛ των ΕΔΗ (1,56% το 2006).

Παράλληλα συρρικνώθηκαν μερικά από τα μικρότερα κόμματα που συμμετείχαν στη βουλή, ελαφρώς τα κεντρώα (το ΔΗΚΟ συρρικνώθηκε χάνοντας 2 από τις 11 έδρες που είχε και η ΕΔΕΚ έμεινε σταθερή), ενώ έχασε και το ΕΥΡΩΚΟ (δεξιά) σημαντικό ποσοστό και μια έδρα από τις τρεις που είχε. Αμετάβλητοι στην μια έδρα τους έμειναν οι Οικολόγοι. Παράλληλα τοποθετήθηκε το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ - ακροδεξιά) για πρώτη φορά στον πολιτικό χάρτη της Κύπρου, χωρίς όμως κάτι πέραν της μιας ποσοστιαίας μονάδας των ψηφησάντων.

Το φαινόμενο βέβαια που αντικρίζουμε και πάλι είναι το φλέρτ από τα μεγαλύτερα -πλέον- κόμματα στα δυο κόμματα του κέντρου. Γίνονται, δηλώνουν, συζητήσεις για συνεργασίες με τα μεγάλα κόμματα στη βάση συγκλίσεων επί των θέσεών των κομμάτων. Στην πραγματικότητα, και όλοι το γνωρίζουν, αυτό που γίνεται είναι ένα παζάρι, σε όρια αισχρά αρκετές φορές, που συνοψίζεται στη φράση "ποιός μας δίνει περισσότερα να πάμε μαζί του". Ναι, ακούγεται λίγο φθηνό, εως πολύ φθηνό, αλλά αυτό ακριβώς κάνουν οι "ρυθμιστές" του κέντρου τα τελευταία 25 χρόνια στο πολιτικό προσκήνιο της Κύπρου. Μεγιστοποιούν, τις περισσότερες φορές, το εκλογικό ποσοστό τους με όρους εξουσίας και προσκολλούνται εναλλάξ στα δυο μεγάλα κόμματα ώστε να εξασφαλίζουν, τελικά, και σε μεγάλο βαθμό την πολιτική τους ύπαρξη.