Πέντε χρόνια μετά

Είναι πλέον 5χρόνια από τότε που θέσαμε την 1η Ιουνίου οι Έλληνες bloggers σαν "μέρα Αμαλίας". Η μέρα στην οποία δεσμευθήκαμε να μην ξεχάσουμε ως πρώτο χρέος ότι λόγω κάποιων επίορκων γιατρών σε νοσοκομεία της Ελλάδας ένα παιδί, η Αμαλία, έφυγε από τη ζωή, αφού πρώτα είχε υποστεί μια εξευτελιστική και απάνθρωπη αντιμετώπιση από γιατρούς του εθνικού συστήματος υγείας οι οποίοι για να τη δουν ως ασθενή απαιτούσαν φακελάκι. Στο προσωπικό της ιστολόγιο είχε αναρτήσει ανατριχιαστικά κείμενα ανθρώπινης αδιαφορίας περιγράφοντας τα όσα έζησε λόγω του προβλήματος υγείας της.

Πέντε χρόνια μετά λίγοι ίσως θυμούνται αυτό το κορίτσι. Σίγουρα λίγοι τη θυμούνται από όσους θα έπρεπε έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το γιατί αφαίθηκε ένας συνάνθρωπος να βασανιστεί τόσο από τους ανθρώπους που ορκίστηκαν πως θα είναι δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη και σίγουρα πολύ λιγότεροι έχασαν τον ύπνο τους από τύψεις. Τύψεις για το ότι δεν έκαναν κάτι πριν το μοιραίο αλλά και διότι δεν φρόντισαν να αλλάξει κάτι μετά. Γιατί κι άλλες Αμαλίες ακολούθησαν και θα ακολουθούν αν δεν αλλάξουμε όλοι.

Αιωνία σου η μνήμη Αμαλία, και μακάρι οι αλμπάνηδες αν γίνουν εξαίρεση, όχι κανόνας. Σε όλους τους τομεις...

ΥΓ. όπως κάθε φορά παροτρύνω τον καθένα να αφιερώσει λίγη ώρα και να διαβάσει το ιστολόγιο και τις αναρτήσεις που έκανε η Αμαλία, τουλάχιστον έτσι σίγουρα δε θα βρεθούμε εμείς στη θέση αυτών των "γιατρών".