
Ε, ρε αθάνατοι ταξιτζίδες...
Το ερώτημα που τίθεται τώρα είναι κατά πόσον αυτή η εξέλιξη θα χωνευθεί "αναίμακτα" από τον Ιρακινό λαό, ή αν στην θέα του άλλοτε μεγάλου Σαντάμ να πέφτει μόνος θα ξεσπάσουν ταραχές σε όλη την χώρα μεταξύ υπέρμαχων και αντιπάλων, κάτι το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να ελέγξει ούτε η καλύτερη κυβέρνηση των ΗΠΑ στο Ιράκ ούτε ο στρατός.
Ο στόχος του δήλωσε ο ίδιος είναι να σώσει την ιταλική όπερα από την "εγκληματική " παρέμβαση των ξένων σκηνοθετών που έχουν διαφθείρει την τέχνη με ανόητα λιμπρέτα και περίεργες σκηνοθετικές απόψεις.
Τα εισιτήρια κοστίζουν γύρω στα 2000 ευρώ, ενώ αρνητικά σχολιάστηκε το "παζάρι" που στήθηκε γύρω από την παραγωγή με παντός είδους διαφημιστικά, από μπρελόκ μέχρι σοκολατάκια "AIDA - Τζεφιρέλι"
Άκουγα μια εκπομπή στον ραδιοσταθμό ΣΚΑΪ, που έχει να κάνει με σάτιρα επικαιρική και κυρίως πολιτική. Μεταξύ πολλών άλλων άκουσα και το παρακάτω ενδιαφέρον απόσπασμα.
Είναι ένα μοντάζ δηλώσεων της Μαρίας Δαμανάκη, μιας εκ των προσφάτων μεταγραφών του ΠΑΣΟΚ. Στο πρώτο τμήμα μιλά ενώπιων της Βουλής των Ελλήνων (προ της εντάξεώς της στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη) και το δεύτερο τμήμα δηλώσεις που έκανε κατά την αποδοχή της πρότασης Παπανδρέου για ένταξή της στην ΜΔΠ.
Άκουσέ το
Φυσικά δεν είναι η μόνη που ασκεί το δικαίωμα του μεταγράφειν και μεταγράφεσθαι στα πολιτικά κόμματα... Politics!!
Δεν θα ασχοληθώ στην ουσία του με το περιστατικό του ξυλοδαρμού του κυπρίου φοιτητή στην Θεσσαλονίκη, παρά μόνο με τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα σε κόμματα και οργανώσεις στην Κύπρο για το ποιός θα εκδώσει την πιο δακρύβρεκτη ανακοίνωση καταδίκης του περιστατικού και συμπαράστασης. Διαβάζοντας τις ειδήσεις από την Κύπρο έχω βρεί δεκάδες τέτοιων ανακοινώσεων... από τους ίδιους ανθρώπους!
Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Η προσωπική μου άποψη για το θέμα του πολυτεχνείου είναι ότι ναι μεν έχει την δική του θέση στην Ελληνική σύγχρονη ιστορία σαν μια σελίδα "κοινωνικής πάλης και αντίστασης", τουλάχιστον όσων αφορά τους "αγνούς" αγωνιστές του πολυτεχνείου, αλλά σήμερα η σημασία της έχει διογκωθεί για να καταλήγουμε, εντέχνως και με κροκοδείλεο δάκρυ, πάνω στο αίμα των παιδιών του τότε να κτίζουμε πολιτικές καριέρες.
Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι ακόμα και για αυτή την επέτειο υπάρχει άγνοια των νέων (ημών). Διάβαζα ρεπορτάζ στις εφημερίδες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, στα οποία νεολαίοι μπλέκουν στην επέτειο του Πολυτεχνείου Γερμανούς, Άγγλους, Τούρκους, ψευδοκράτος, με ιστορίες που μπορούν να έχουν ένα καλό μέλλον στον κινηματογράφο.
Και λέω καλά στην Κύπρο, είναι και το ψευδοκράτος στις 15 είναι αυτό πάλι στις 17, πόσες απαιτήσεις μπορεί κανείς να έχει (!); Στην Ελλάδα όμως που για το θέμα, τόσος ντόρος γίνεται κάθε χρόνο με συλλαλητήρια, καταλήψεις, πορείες, μάχες για το ποίος θα καταθέσει στεφάνι, να μην υπάρχει η έστω η περιέργεια να μάθουμε το γιατί τα κόκκινα "παιδιά" ανοίξαν και φέτος το κεφάλι του γαλάζιου;