Το ερώτημα που τίθεται είναι τί στο καλό θα κάνουμε με τον συρμό της Τουρκίας, που για τα τελευταία δύο χρόνια αμφιταλαντεύεται πάνω από τα στενά του Βοσπόρου, θέλοντας με οδηγό τον Ερντογάν, όχι και διακαώς, να πορευθεί προς την Ευρώπη από την μια, αλλά ταυτόχρονα με τροχοπέδη το "Βαθύ Κράτος" να τραβά προς τα βάθη της Ανατολίας. Βέβαια, για πολλούς οι δύο προηγούμενοι παράγοντες, Ερντογάν και βαθύ Κράτος, είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, που ακούει στο όνομα τουρκική εξωτερική πολιτική, και είναι τα προσχήματα που χρησιμοποιούνται από την γείτονα, ώστε η Τουρκία να λαμβάνει αυτό που επιθυμεί με minimum ανταλλάγματα.
Η τουρκική πορεία προς την Ευρώπη ήταν εξ' αρχής ίσως το πιο μεγάλο ανατολίτικο παζάρι. Πολλές φορές οι διαπραγματεύσεις γίνονταν εν είδει αγοραπωλησίας χαλιών, με ανεπιθύμητο μεσαζόντα μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας τον ενίοτε επί κεφαλής του State Department, δια του Βρετανού αντιπροσώπου του ή και απ' ευθείας. Χαρακτηριστικό ήταν και το σχόλιο της Φιγκαρό περί εντολών του αφεντικού προς τα ευρωπαϊκά του υπαλληλάκια, κατά τις περσινές διεργασίες.
Η Φινλανδική προεδρία καλείται να θέσει ένα τέρμα στον πανευρωπαϊκό διασυρμό, και να δείξει επιτέλους μια Ευρώπη με πυγμή και, έστω φαινομενική, ενότητα, δίνοντας στην Τουρκία είτε το πράσινο φως, αν πληροί τα συμφωνηθέντα, ή τα παπούτσια στο χέρι. Μόνο έτσι να μπορέσει και η βραδυκίνητη Ευρώπη των 25 να ασχοληθεί, μπάς και λύσει τα σοβαρά "υπαρξιακά" της προβλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου