"Ελληνικό" Πανεπιστήμιο

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό, αλλά δεν υπάρχει ένα εξάμηνο στα 4 σχεδόν χρόνια φοίτησής μου στην Πάτρα στο οποίο να έχει τηρηθεί το πρόγραμμα για τις περιόδους μαθημάτων και εξετάσεων όπως αυτό ανακοινώθηκε από την σχολή στην αρχή του εξαμήνου. Είναι εντυπωσιακό το ότι 4 χρόνια δεν έχει τελειώσει ένα εξάμηνο πλήρως χωρίς να πούμε σε ένα μάθημα είτε ότι δεν κάναμε έκπτωση στην ύλη, είτε ότι δεν τρέχαμε τελευταία στιγμή σε Σάββατα, Κυριακές κι υπερωρίες για να την καλύψουμε. Και όλα αυτά για να μπορέσουμε τυπικά να πληρούμε τις ώρες απαιτούμενης διδασκαλίας ώστε να προσέλθουμε ""κανονικά"" και να ""εξεταστούμε"" στο μάθημα. Γιατί το πρώτο μέλημα είναι να μην χαθούν οι εξεταστικές. Αφού οι εξετάσεις των μαθημάτων, όπως όπως, κουτσά, στραβά πραγματοποιούνται, υποκρινόμαστε όλοι ότι όλα πήγαν καλά.

Και το τραγικό είναι ότι αυτό το μπάχαλο δημιουργείται πάντα στο όνομα της βελτίωσης του Πανεπιστημίου. Ενός Πανεπιστημίου το οποίο παραμένει έν αργία, κατάληψη και απεργία κατά μέσο όρο σε περισσότερο από 70% του ημερολογιακού έτους. Μήπως η βελτίωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης θα έπρεπε να άρχιζε με μεγαλύτερο διάστημα λειτουργίας των ιδρυμάτων;

Μήπως πιο ποιοτική εκπαίδευση θα σήμαινε μεγαλύτερη αυστηρότητα στο πώς «παιρνούνται» τα μαθήματα; Μήπως πιο ποιοτική εκπαίδευση θα σήμαινε και δυνατότητα στο πανεπιστήμιο να μην χορηγεί πτυχία σε όλους όσους καταφέρνουν να μπούν αλλά μόνο σε όσους πραγματικά τα αξίζουν; Μήπως ποιότητα στην εκπαίδευση σημαίνει και περιορισμός των συνδικαλιστικών δράσεων στα πανεπιστήμια; Σίγουρα πιο ποιοτική εκπαίδευση θα σήμαινε και μεγαλύτερους πόρους από πλευράς κράτους, αλλά νομίζω ότι αν με την παρούσα κατάσταση αυξηθούν οι πόροι που έρχονται στα πανεπιστήμια, χωρίς προηγούμενη αλλαγή στην νοοτροπία και τους κανονισμούς λειτουργίας τους, απλά θα μιλάμε για περισσότερα χρήματα που ρίχνονται σε ένα δοχείο χωρίς πάτο.

To σίγουρο πάντως είναι ότι με τις παρούσες δράσεις των φοιτητών, στο όνομα κάποιων γενικών διεκδικήσεων, καθώς και ότι άλλου παρεμφερώς συμβαίνει στην κοινωνία και για το οποίο θεωρούμε κρίσιμη την άποψη και αντίσταση του «φοιτητικού κινήματος», το πανεπιστήμιο αφήνεται χρόνο με τον χρόνο να κατρακυλήσει βαθύτερα στον βούρκο των καταλήψεων και της απαξίωσης, με τους «αγωνιστές» στον τέλος να μετρούν τα προσωπικά και κομματικά τους λάφυρα, στην μνήμη της κάποτε ανώτατης ελληνικής εκπαίδευσης.