Πράσιν' ήλιοι και πράσσειν άλογα

Τον τελευταίο (πολύ) καιρό το φως της δημοσιότητας στην Ελλάδα βλέπουν συνεχώς σκάνδαλα και παρακλάδια σκανδάλων. Σκάνδαλα που έχουν να κάνουν με δημοσιογράφους, πολιτικούς, πηδήματα, αναπηδήσεις και χρηματισμούς. Μέσα στον πανζουρλισμό τα φώτα της δημοσιότητας είδαν και οι μηνιαίες δημοσκοπήσεις του Φεβρουαρίου. Σε αυτές οι δημοσιογράφοι μένουν αρκετά στο 11% που συγκεντρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας την πτώση του δικομματισμού.

Τα δυο κόμματα στις δυο - τρεις δημοσκοπήσεις που βγήκαν συγκεντρώνουν ποσοστά κοντά και κάτω από το 30%. Όντως ο κόσμος βρίσκεται σε απελπισία με τα δυο μεγάλα κόμματα, που για 30 χρόνια κατατρώνε τον ιδρώτα και τον κόπο όλου του λαού, βάζοντας χέρι(α) στα χρήματα του κράτους και μοιράζοντας πλουσιοπάροχες μίζες σε ημετέρους. Είναι παρ' όλα αυτά δεδομένο ότι τα δυο μεγάλα κόμματα θα ανακτήσουν πολύ -ή και ολόκληρο- από το χαμένο έδαφός τους όταν πλησιάσουν εκλογές. Πάντα ακριβώς το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει και δεν μπορώ να καταλάβω προς τί η μεγάλη έκπληξη. Ο λόγος είναι ότι τα "μικρά" κόμματα πλην του καταγγελτικού και ουτοπικού τους λόγου δεν δίνουν κάποια απτή πρόταση διακυβέρνησης. Ίσως θεωρόντας ότι ρόλος τους δεν είναι να κυβερνήσουν.

Το πιο εντυπωσιακό κατ' εμένα από τις δημοσκοπήσεις είναι το φαινόμενο ΠΑΣΟΚ. Το εντυπωσιακό με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο κόσμος δεν το θέλει για κυβέρνηση, αφού εξακολουθεί στις δημοσκοπήσεις να επιλέγει για κυβέρνηση την ΝΔ, αλλά ούτε για αντιπολίτευση! Το ποσοστό μη-ικανοποίησης από την αντιπολίτευση είναι 94% με την κυβέρνηση να έχει χαμηλότερο ποσοστό κοντά στο 75%. Είναι ίσως μοναδικό παράδειγμα αυτό στα χρονικά. Μετά τις εκλογές η κυβέρνηση να περνά μια κρίση με σκάνδαλα και, λογικά, να χάνει ποσοστά, αφού ο χειρισμός της δεν πείθει για τις καθαρές προθέσεις της, αλλά ταυτόχρονα η αντιπολίτευση να πέφτει επίσης. Αξιοσημείωτο δε είναι ότι για κάθε μονάδα πτώσης της κυβέρνησης η αντιπολίτευση πέφτει 1,1- 1,2. Όχι πως αυτό δεν ίναι πλήρως δικαιολογημένο. Τα κόμματα στην Ελλάδα δίνουν το μήνυμα ότι λειτουργούν ως φατρίες. Κανεις δεν κοιτάζει στον δικό του χώρο και κανεις, ποτέ, δεν φαίνεται να φταίει από τον δικό του χώρο. Η "κομματική πειθαρχία" δένει ακόμα και τις προθέσεις όποιου θέλει να διαφοροποιηθεί από την κομματική γραμμή. Για παράδειγμα, για τα εκατομμύρια που φαγώθηκαν επί ΠΑΣΟΚ κανείς δεν έχει πληρώσει. Και καλά στην δικαιοσύνη παραγράφηκαν τα αδικήματα. Το κόμμα γιατί ακόμα τους έχει ώς προβεβλημένα στελέχη; Μήπως και το ηθικό αδίκημα έχει παραγραφεί;

Η αποτυχία του κ. Παπανδρέου, παρά το αβαντάζ που του δίνει το επώνυμό του, να εκφράσει οτιδήποτε ανανεωτικό φαίνεται με τα πιο μελανά χρώματα στα γκαλοπ. Νομίζω το σκίτσο του Ηλία Μακρή, λίγο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρη και πριν την επανεκλογή Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ στο τέλος θα γίνει προφητικό.

Ηλίας Μακρής 9,10,2007, "Κ"
(κλικ για μεγέθυνση)