Ένας χρόνος μετά

Ένα χρονο πριν, τέτοια μέρα, το μεγαλύτερο ποσοστό των ελληνικών blogs είχαν ένα αφιέρωμα σε μια κοπελα την οποία σκότωσαν γιατροί και οι αγκυλώσεις του ΕΣΥ.

Η Αμαλία έφυγε περιγράφοντας στο blog της τα όσα πέρασε στα χέρια τους, και τον πόνο που έδωσαν στο κορμί και την ψυχή της.

Οι γραμμές που άφησε η Αμαλία φεύγοντας πολλές φορές στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου. Έτσι, ήθελα σήμερα, σαν μνημόσυνο, στην Αμαλία, μια κοπέλα που δεν γνώριζα, ή μάλλον μια κοπέλα που γνώρισα μέσα από τις σκέψεις της, όταν ήταν στις τελευταίες στιγμές της ζωής της, να γράψω κάτι. Προτρέποντας και πάλι, όλους, να διαβάσουμε αυτά που έγραψε η Αμαλία και να σκεφτούμε το πώς ίσως στο χέρι του καθενός μας, στην απλή πράξη που μπορούμε να κάνουμε ευσυνείδητα, είναι η ευτυχία και μερικές φορές και η ζωή άλλων.

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

http://fakellaki.blogspot.com/