Πίσω από τις λέξεις...

Με αφορμή μια δημοσίευση στο ιστολόγιο του Μαρίνου «Υπάρχει savoir vivre αντικατοχικής δράσης;» για το περιστατικό με τον εθνοφρουρό που αφαίρεσε στην από τουρκικό φυλάκιο στην Κύπρο στρατιωτικό εξοπλισμό και μια τουρκική σημαία, παραθέτω στην συνέχεια ένα είδος παράλληλου προβληματισμού μου για την πορεία λύσης του κυπριακόυ. Βασικά προσπαθώ παρακάτω τα διάφορα κομμάτια που έχω διαβάσει για την λύση που ψάχνουμε να τα βάλω σε μια πιο πρακτική εξήγηση.
Δυστυχώς, εγώ δεν έχω ξεκαθαρίσει τί ακριβώς θέλουμε σαν λαός (αν τελικά θέλουμε και κάτι σαν λαός) και τί στόχους έχουμε βάλει (αν έχουμε και τέτοιους γιατί μάλλον είναι συνέπεια του τί θέλουμε). Γενικά πορευόμαστε προς μια "διζωνική δικοινοτική ομοσπονδη Κύπρο". Έτσι ακούμε χρόνια τώρα και στην μεγάλη πλειοψηφία μας δεν έχουμε και ιδιαίτερα σκεφτεί τί είναι αυτά τα επίθετα μπροστά από το «Κύπρο» στον τίτλο της λύσης. Έχουμε δε αποφασίσει (μάλλον) ότι πορευόμαστε κατά διπλωματικό τρόπο γιατι δεν θέλουμε πολέμους και τέτοια (μάλλον).
Αρχικά θα ήταν απορίας άξιον το κατά πόσο είναι όντως η πλειοψηφούσα άποψη το «διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία», αλλά ας πούμε ότι αυτό συνάγεται από τις θέσεις των κομμάτων που σαν λαός ψηφίζουμε. Δηλαδή, αφού όλοι αυτό φωνάζουν και εμείς αυτούς ψηφίζουμε μάλλον αυτό θέλουμε.
Και το πρώτο θέμα είναι. Τί είναι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Στο σημείο αυτό είναι που όταν μπει κανείς σε μια προσπάθεια διαλόγου με τον μέσο υποστηρικτή (υποστηρικτή με τον τρόπο που εισηγήθηκα πιο πριν, δια της κομματικής επιλογής) αυτού του τρόπου λύσης είναι που θα τον χάσει από υποστηρικτή. Καταλαβαίνω, χωρίς να είμαι ειδικός επί των θεμάτων αυτών, ότι πρόκειται για ένα μόρφωμα με δύο συνιστώσες πολιτείες, επαρχίες, χωράφια, μέρη, τμήματα (πείτε ότι θέλετε) που έχουν μια κοινή ισχυρή διοίκηση εσωτερικά αλλά μια ενιαία οντότητα εξωτερικά. Χονδρικά αυτό επιδιώκουμε. Ως εδώ καλά. Αμα το δεκτεί και η άλλη πλευρά θα είμαστε ένα βήμα από την υπογραφή.
Πάμε στα άλλα τα πιο παράξενα που χρειάζονται μάλλον ορισμό. Διζωνική και δικοινοτική. Τί στο καλό είναι αυτό πρακτικά; Για να έχεις δυο ζώνες με τις δυο κοινοτητες σημαίνει ότι υποχρεωτικά αυτές θα είναι κάπως χωρισμένες.
Ένα είδος χωρισμού είναι οι μεν πάνω και οι δε κάτω. Έτσι έχεις δυο αποξενωμένες κοινότητες, δυο αποξενωμένα τμήματα που αργά ή γρήγορα μάλλον θα αποκολληθούν (εικάζω).
Άλλος τύπος είναι να υπάρχει ανάμειξη. Αλλά πως διασφαλίζεις την εσωτερική ανεξαρτησία των κοινοτήτων όταν οι ελληνοκύπριοι που θα είναι στις περιοχές των τουρκοκυπρίων θα είναι σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού; Η μια λύση που φαντάζομαι είναι το «δεν επιστρέφουν όλοι». Άλλη λύση είναι επιστρέφουν μεν αλλά δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, ώστε να επηρεάζουν η μια κοινότητα την διοικητική αυτονομία της άλλης. Δηλαδή, φαντάζομαι, δεν θα αποφασίζουν για την διοικηση του τόπου στον οποίο θα ζουν. Για την κυβέρνηση. Μάλλον θα ψηφίζουν για την διοίκηση της δικής τους κοινότητας. Άρα θα έχεις ελληνοκύπριους στο τουρκοκυπριακό τμήμα που θα ψηφίζουν για την ελληνοκύπριακή διοίκηση καιτο αντίστροφο. Παράλληλα μπέρδεμα γίνεται και με τις τοπικές βουλές. Αυτές θα αποτελούνται από άτομα ανεξαρτήτως κοινότητας;
Δεν ξέρω πόση βάση έχουν οι αναπτύξεις που κάνω στο θέμα. Είναι απλά μια δική μου εικασία σε μια προσπάθεια να «πρακτικοποιήσω» περισσότερο αυτά που ακούω εδώ και κάμποσα χρόνια. Πάντως αν είναι κάπως έτσι η εφαρμογή στην πράξη της λύσης πόσοι θα την υπερψηφίσουν;