Σέχτες ηλιθίων

Οι αποστάτες του ήσυχου ύπνου. Η συνθήκη των Ανόμων/ Πρεσβευτές του Ερέβους. Η Σύμπραξη Εμπρηστών. Οι πιο πάνω είναι οι ομάδες τις οποίες χαιρετούν στην προκύρηξη-κωμωδία τους, οι "Πύρινες Σκιές". Τί είναι αυτές οι σκιές; Είναι μια οργάνωση που (ώ, ποία πρωτοτυπία) αυτή την περίοδο κτυπά το σύστημα και με την προκήρυξη αναλαμβάνει τον εμπρησμό αστικών λεωφορείων (μέσα σε αμαξοστάσιο) στην Αθήνα . Ναι, πρόκειται για μια μόδα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ένα ολέθριο κακόγουστο αστείο που μπαίνει στη ζωή των Νεοελλήνων με όλο και περισσότερη συχνότητα. Ο κάθε τρελός βρίσκει ένα φαιδρό όνομα και κάνει φατρία απέναντι στο σύστημα, την κοινωνία, τη λογική κλπ. Κάθε κάποιο διάστημα πραγματοποιεί και ένα κτύπημα, το οποίο απαραίτητα συνοδεύει με κάποιο ιλαροτραγικό, μακροσκελές κείμενο (η ούτω καλούμενη προκήρυξη) στο οποίο απαραίτητα γράφει για αντάρτικο, "μορφές αγώνα", πάλη, καπιταλισμό, σύστημα, θύματα, επανάσταση, θυμάται και κάποιο μανδύα ιδεολογίας που συνήθως καμμία σχέση δεν έχει με το υπόλοιπο κείμενο και κλείνοντας στέλνει και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε άλλες οργανώσεις, συναγωνιστάς και λοιπους.

Σχεδόν μιλάμε για τον ορισμό της γελοιότητας. Το τραγικό είναι αν όντως νομίζουν ότι αλλάζουν τον κόσμο διακόπτωντας για λίγο το PS2 και πετώντας μια μολότοφ σε "ανυπεράσπιστα" σταθμευμένα λεωφορεία.

Και για να βοηθήσω το ανέκδοτο να προχωρήσει, προτείνω για όνομα μιας μελλοντικής οργάνωσης το "ερυθροί πυρήνες της αποχαύνωσης" και σαν δεύτερη επιλογή την "επαναστατική ερπύστρια".

[...] Αναλαμβάνουμε λοιπόν την ευθύνη για την επίθεση στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ στα σύνορα Νέας Σμύρνης και Αγίου Δημητρίου στην οδό Κουντουριώτη. Στόχος μας να προκαλέσουμε πρόβλημα στο κοινωνικό σύνολο, να σαμποτάρουμε τις υποδομές του δημοσίου, να επιβραδύνουμε έστω και λίγο την παραγωγή και την κατανάλωση, να αυξήσουμε το δημόσιο χρέος και να δημιουργήσουμε ακόμα μια εστία πολέμου και στην πιο απόμερη γωνιά της μητρόπολης.

Αποστέλλουμε τη συμπάθεια μας και την εκτίμηση μας στους συντρόφους των ομάδων: αποστάτες του ήσυχου ύπνου, συνθήκη των Άνομων/Πρεσβευτές του Ερέβους, στους συντρόφους από την Σύμπραξη Εμπρηστών και σε όσους επιλέγουν συνειδητά κατά μονάς η οργανωμένα να προωθούν και να εργάζονται για το σκοπό της επανάστασης.

Πιο πάνω, το τελευταίο τμήμα της μνημειώδους προκήρυξης των "σκιών".

Απεργία στην Google, έκλεισε η Yahoo!

Ναί, ο τίτλος είναι φανταστικός. Ναί, επίσης θα ήταν πολύ αστείο ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όπως και το να απεργούσε η Aegean εαν έκλεινε η Ολυμπιακή. Κι όμως στην Ελλάδα οι δημοσιογράφοι είχαν 24ωρη απροειδοποίητη απεργια γιατί έκλεισε η εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ" και μαζί της και το ραδιόφωνο city του ιδίου ομίλου, ιδιοκτησίας του Θεόδωρου και της Γιάννας (2004) Αγγελοπούλου.

Τραγική κατάληξη ασφαλώς κάτι τέτοιο. Όπως και κάθε παρόμοιο γεγονός, το οποίο αφήνει στο δρόμο τόσο κόσμο. Ακόμα όμως δεν μπόρεσα να καταλήξω στο τί ακριβώς μπορούσε να απαιτεί μια απεργία για αυτό τον λόγο.

Το άλλο που εγώ τουλάχιστον μπορώ να δω είναι ότι τόσο καιρό που σπούδαζα στην Ελλάδα άκουγα τόσο συχνά να μιλούν για το ότι ο κόσμος διαβάζει όλο και λιγότερο εφημερίδες. Ίσως λόγω του ότι ο κόσμος δεν ενημερώνεται τόσο όσο παλαιότερα; Ίσως και λόγω της εισόδου του ίντερνετ στις ζωές μας, το οποίο έφερε μια νέα μορφή ενημέρωσης, άμεση και συνεχή, αλλά με προβληματική εγκυρότητα. Οι εφημερίδες μπορούσαν να κερδίσουν το ίντερνετ πάνω στο τελευταίο. Την εγκυρότητα. Και εκεί είναι που έρχονται τα περιστατικά όπως αυτό του ΒΗΜΑτος την περασμένη κυριακή, που ενισχύουν την πεποίθηση ότι ναι για ενημέρωση καλύτερο το διαδίκτυο. Από την άλλη, σε απλά μαθηματικά, σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων κυκλοφορούν 30 ειδησειογραφικές και 50 αθλητικές εφημερίδες κάθε πρωί. Πώς στο καλό μπορούν να συντηρηθούν στη ζωή;

Η φωτογραφική σύνθεση είναι του "Ατσάραντου"

• Στην ανεργία με το κλείσιμο του city και η Λιάνα Κανέλη, και ο Μάνος και ο Πάγκαλος. Οι σκέψεις μου και μαζί τους.

Κέντρο Ισχυρής Ενόρασης: ΤΟ ΒΗΜΑ

Το ΒΗΜΑ σήμερα έχει μια αποκλειστική δημοσίευση. Μια είδηση βόμβα από τη χθεσινή συνάντηση Καραμανλή Ερντοάν. Οι του ΒΗΜΑτος είδαν και παγωμένα χαμόγελα των δυο. Σε μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, γιατί ο Ερντοάν δεν είχε έρθει τελικά χτες στην Αθήνα! Η μη συνάντηση διεξήχθη και σε βαρύ κλίμα, και αυτό συνάγεται και από το ότι δεν προέβησαν οι δυο ηγέτες σε δηλώσεις μετά το πέρας της, λέει το ΒΗΜΑ.
Η φωτογραφία από το άρθρο του ΒΗΜΑτος (σελ. Α11) και η αποκάλυψη του θέματος γίνεται από το troktiko. Είναι λίγο κωμικοτραγικό περιστατικό για μια μεγάλη και θεωρητικά σοβαρή εφημερίδα. Πέραν του αστείου της υπόθεσης, γιατί αφού δεν έγινε η συνάντηση απλά σου προκαλεί ένα γέλιο το δημοσίευμα, ίσως να είναι και μια καλή αφορμή να σκεφτούμε τί σκατά μας σερβίρονται καθημερινά ως γεγονότα.

Σκεφτείτε ότι στην περίπτωση που είχε έρθει ο Τούρκος πρωθυπουργός και είχε συναντηθεί όντως με τον Καραμανλή τότε το άρθρο του ΒΗΜΑτος θα ήταν εγκυροφανές και - γιατί όχι - πιστευτό. Και όσα γράφονταν μέσα στο άρθρο θα ήταν αυτά που ο αναγνώστης μιας μεγάλης εφημερίδας θα πίστευε ως τα πραγματικά γεγονότα και τεκταινόμενα της συνάντησης. Με μια λεπτομέρια. Αν αυτά ήταν όντως τα γεγονότα τότε ο συντάκτης θα ήταν άριστος μελλοντολόγος αφού σαφώς η είδηση γράφτηκε πριν από το γεγονός, άρα είναι σαφές ότι γράφτηκε στο ρεπορτάζ γράφτηκε υπό τύπον "πρόβλεψης" από τον συντάκτη της εφημερίδας, ή γράφτηκε με κάποιο σκοπό.

Πόσα άλλα άρθρα έχουν άραγε γραφτεί και δημοσιευθεί με τον ίδιο τρόπο, δημιουργώντας κλίμα και κατευθύνοντας τον κόσμο όπως και όπου θέλουν συντάκτες και εκδότες; Αυτή είναι η αντικειμενική δημοσιογραφία την οποία υπηρετούν οι λειτουργοί του τύπου;

Πάλι στα κλεμένα θα γυρνάω

The world’s most famous frieze, amputated against the backdrop of the temple it once adorned, has a peculiar effect. If you are an art lover you want to scream at the pity of it all. If you are English you want to curl up beneath one of the marbles in embarrassment and cry out: “Give them back!

Helena Smith - The Guardian

Τα λόγια είναι της ανταποκρίτριας της Guardian στην Αθήνα, μετά την επίσκεψη - ξενάγησή της στο νέο μουσείο της Ακρόπολης από τον υπουργό πολιτισμού της Ελλάδας. Τα συναισθήματα είναι η κατάληξη της περιγραφής της αίθουσας των γλυπτών της ζωφόρου. Αναφέρει την εικόνα των άσχημων εκμαγείων τα οποία τοποθετήθηκαν στην θέση αυτών που οι Άγγλοι έχουν στο Μουσείο τους. Των κλεμένων μαρμάρων. Αυτή η εικόνα της προκαλεί την ντροπή και την ανάγκη να φωνάξει "δώστε τα πίσω".

Επανέρχομαι στο θέμα του νέου μουσείου που εγκαινιάζεται σήμερα στην Αθήνα. Θα άρχιζα με το βίντεο με τη Μερκούρη και τον τότε διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου αλλά μάλλον αυτό θα παίξει πολύ αυτές τις μέρες, και έτσι προτίμησα τον επίλογο της Helena Smith, τα άρθρα της οποίας συχνά με εκνευρίζουν με την απολυτότητα τους. Η θέση της για τα μνημεία του Παρθενώνα άλλαξαν αρκετά μετά την ξενάγηση καθώς σε προηγούμενα άρθρα της στεκόταν πολύ ψυχρά απέναντι στο αίτημα των γραφικών Ελλήνων να τους δώσουν τα Μάρμαρα πίσω. Άμα το νέο μουσείο καταφέρνει να λιώσει τέτοιους πάγους ίσως στο μέλλον γίνει πραγματικότητα και η επανένωση...

ΞΕΡΙΖΑ

Είσοδος στη Βουλή. Αλλαγή αρχηγού με μιντιακές φανφάρες. Ο Αλέκος παραδίδει στον τότε εκλεκτό του Αλέξη την ηγεσία του κόμματος. Φούσκωμα μυαλών και ποσοστών. Και άλλο φούσκωμα επικαιρικό λόγω ταραχών, κουκούλας, Λαζόπουλου και επικοινωνιακού βομβαρδισμού. Και ξαφνικά... το εκρηκτικό ξεφούσκωμα και η ανώμαλη προσγείωση. Εκεί που όλοι ήταν γεμάτοι (δήθεν;) χαμόγελα και ο ΣΥΡΙΖΑ (φαινόταν ότι) πορευόταν μπροστά με το πρόσωπο του Αλέξης και το σύστημα του Αλέκου συννέφιασε. Πλέον ο Αλέκος δεν πάει τον Αλέξη. Οι δύο καπεταναίοι μέσα στη φουρτούνα στρίβουν προς άλλες κατευθύνσεις και το καράβι πάει στα βράχια.

Οι αναμενόμενες νίκες φαίνεται να ένωναν ιδιαίτερα τη "ριζοσπαστική Αριστερά" στην Ελλάδα αλλά στο πρώτο χαστούκι άρχισε να γίνεται διασπαστική και ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να είναι ένα βήμα από του να διασπαστεί στα εξ΄ων συνετέθη. Και να σκεφτεί κανείς ότι η ήττα ήταν ήττα προσδοκιών, αφού σε εκλογικά νούμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε. Το κρίμα με αυτή την παράταξη είναι ότι υπήρχαν αξιόλογες φωνές που σκεπάστηκαν και δεν ακούστηκαν καθόλου, νομίζω κατά την μικρόχρονη πορεία του. Θυσίασε αρκετά την πολιτική για την προβολή. Παπαδημούλης, Κουβέλης και άλλοι μπορούσαν να είχαν ακουστεί περισσότερο...

Κιμ Γιογκ Μπάμ

Έχω την απορία, τώρα που και η Βόρειος Κορέα μάλλον αποκτά πυρηνικά όπλα, όλοι όσοι αντιμετώπιζαν προηγουμένως αυτό το ενδεχόμενο υπό το πρίσμα "με ποιά λογική να έχει η Αμερική, η Ρωσία και τόσοι άλλοι και όχι και αυτοί;" πώς ακριβώς αντιδρούν;

Δεν λέω, θα ήμασταν όλοι πιο σίγουροι αν κανένας δεν είχε γιατί ποτέ δεν ξέρεις, αλλά σίγουρα το να αποκτήσουν όλοι τέτοια όπλα δεν είναι κάτι που θα μας κάνει να κοιμόμαστε χωρίς σκέψεις. Ιδιαίτερα όταν κάπως "ιδιότυπα" καθεστώτα με "ιδιαίτερους" άρχοντες, όπως αυτό της Βορείου Κορέας, ή του Ιραν (που μάλλον θα καταλήξει να είναι το επόμενο) καταφέρουν να φθάσουν στο σημείο να παίζουν με τέτοια παίγνια και να περιπαίζουν τον υπόλοιπο πλανήτη σαν οι 15χρονοι νταήδες τα υπόλοιπα γυμνασιόπαιδα.

Παρεμπιπτόντως και μια και μίλησα για την Βόρεια Κορέα ο Κιμ Γιογκ Ιλ., γιός του αιωνίου ηγέτη της χώρας Κιμ Ιλ Σούγκ, αποφάσισε ότι είναι η ώρα της διαδοχής του. Ο Κιμ έχει ονομάσει ένα εκ των γιών του, σαν διάδοχό του. Ο 25χρονος είχε θέσει και υποψηφιότητα στις πρόσφατες εκλογές των οποίων το αποτέλεσμα δεν είχε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τη στιγμή που όλοι οι υποψήφιοι ήταν επιλεγμένοι από την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα με μόνο ένα υποψήφιο σε κάθε εκλογική περιφέρεια. Προφανώς και νίκησε το κυβερνών κόμμα...

theacropolismuseum.gr

Το ερχόμενο Σάββατο έρχεται να κλείσει, με πολλά χρόνια καθυστέρησης, ένα χρέος της Ελλάδας προς την ιστορία της. Εγκαινιάζεται επιτέλους το Νέο Μουσείο της Ακροπόλεως. Είναι το επόμενο πράγμα που πρέπει να επισκεφθώ μολις βρεθώ στην Αθήνα. Από τη συλλογή του μουσείου θα είναι τα πάντα έτοιμα και όλα θα είναι στη θέση τους. Εκτός από τα κλεμμένα. Δυστυχώς ακόμα το Βρεττανικό Μουσείο δεν είναι σε θέση να συμφωνήσει στην επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στην Αθήνα. Η αλήθεια είναι ότι με το νέο μουσείο ήταν μια καλή ευκαιρία για την συνένωση και πάλι του μνημείου και των μελών του αλλά δυστυχώς η άρνηση των εγγλέζων δεν το επέτρεψε. Λογικό ίσως αφού η αίθουσα των Μαρμάρων φαίνεται να είναι μια από τις σημαντικότερες ατραξιόν του Λονδρέζικου Ιδρύματος. Βεβαίως αναμένει κανείς από ανθρώπους που διαχειρίζονται πολιτισμό να μπορούν να δουν και λίγο πέρα από τη μύτη τους. Ίδωμεν...

http://www.theacropolismuseum.gr
o δικτυακός τόπος του μουσείου Ακροπόλεως.

Ending the line...

Μια είδηση που μου προκέλεσε εντύπωση είδα χτες στις εφημερίδες στο Λονδίνο. Μια αλυσίδα έτοιμου φαγητού, τα Pret a Manger, εν μία νυκτί αποφάσισε να εξαφανίσει από τα ράφια της τα σάντουιτς που περιείχαν τόνο. Συγκεκριμένα το είδος του κυανόπτερου (bluefin) τόνου. Ο λόγος που οδήγησε στην απόφαση αυτή ήταν η ταινία End of the Line, την οποία o ιδιοκτήτης των καταστημάτων είδε σε ιδιωτική προβολή. Η ταινία καταπιάνεται με ένα σοβαρό οικολογικό πρόβλημα που διαταράσσει την ζωή και την τροφική αλυσίδα στους ωκεανούς του πλανήτη, την υπεραλεία. Συγκεκριμένα για τον κυανόπτερο τόνο αναφέρεται ότι τα τελευταία 30 χρόνια ο πληθυσμός του έχει μειωθεί κατά 90% και μέσα στα επόμενα 3 το είδος ενδέχεται να έχει εξαφανιστεί εντελώς. Λίγο αργά ίσως για να λάβουμε μέτρα, αλλά είναι θετικό ότι η επιχειρηματικότητα καμμιά φορά μπορεί να συνδυαστεί με άλλου είδους ευαισθησίες. Άλλα καταστήματα με παρόμοια είδη άρχισαν ήδη να ανακοινώνουν παρόμοιες αποφάσεις ακολουθώντας την Pret.

Γιουρελέξιονς

Ανήκω στην μερίδα των κυπρίων του εξωτερικού που ψήφισαν στα εκλογικά κέντρα της προσωρινής διαμονής τους. Βλέπετε στο Λονδίνο το δίλημμα εκλογές ή θάλασσα δεν υπήρχε. Έτσι και αλλιώς σήμερα έβρεχε.

Στην Κύπρο πάλι, εξ' όσων είδα, τέθηκε, τουλάχιστον από τα ΜΜΕ, το δίλημμα "εκλογές ή θάλασσα". Και επίσης στα ΜΜΕ απεφάνθησαν ότι νίκησε η θάλασσα. Και αρχίζει τώρα η συζήτηση γιατί τόση αποχή; Τί φταίει; Γιατί ο κόσμος να μην προτιμήσει να ψηφίσει;

Είναι τώρα σοβαρός αυτός ο προβληματισμός; Υπάρχει δείγμα λογικής στην διερεύνηση του ερωτήματος; Αν κάποιος θεωρεί ότι του προσφέρει περισσότερα το να πάει θάλασσα από ότι το να πάει να ψηφίσει, είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναγκαία για την δημοκρατία η άποψη του στην κάλπη; Με το ζόρι δηλαδή θα τραβοκοπούμε τον καθένα, για να μας κάνει την χάρη να αποφασίσει πώς θα πορευθούμε, από την στιγμή που δεν θέλει; Ας πάει θάλασσα. Και αν στο μέλλον δεν του αρέσει η κατάσταση και το αποτέλεσμα της εκλογής ας ξαναπάει στη θάλασσα να φουντάρει. Έλεος πια με την μανία να ψηφίσουν όλοι.

Στην χώρα του Ούτοπου

Κώστας Κυριάκου Ούτοπος. Υποψήφιος για πάσαν θέσην και αξίωμαν. Και τώρα υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Ποιός είναι όμως ο υποψήφιος; Ας δούμε τί γράφει στην επίσημη ιστοσελίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις ευρωεκλογές (http://www.euroelections2009.gov.cy), της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα έχει το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών.
Ναι, με βάση την Κυπριακή Δημοκρατία, ο εν λόγω υποψήφιος επιχείρησε πέντε φορές στο παρελθόν εκλογή του σε κάποιο αξίωμα αλλά και τις πέντε περιπτώσεις υπήρξε θύμα βάναυσης και άνανδρης καλπονοθείας. Στην Κύπρο, μας ενημερώνει η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν έχουμε δημοκρατία αλλά χούντα, που μαγειρεύει αποτελέσματα και μηδενίζει υποψήφιους που δεν πάνε με τα γούστα της. Η τρίτη παράγραφος είναι ακόμα μεγαλύτερη αποθέωση.

Είναι σαφές ότι το κείμενο έχει γραφεί από τον ίδιο τον υποψήφιο και δημοσιεύθηκε αυτούσιο, αλλά γίνεται σε κυβερνητική πηγή να γίνεται παραδοχή για ύπαρξη καλπονοθείας; E, να που μάλλον γίνεται. The legendary republic of Banana...

Το πλήρες προφίλ του υποψήφιου εδώ.
Την πληροφορία ανακάλυψα στο ιστολόγιο του Μαρίνου.

Metrosexual

Ο τίτλος του άρθρου προκαλεί έκπληξη. Οι άνδρες ξοδεύουν € 280 εκατ. το χρόνο στα καλλυντικά τους. Και μιλούμε για την Ελλαδική και μόνο αγορά. Εχουμε γίνει "μετροσέξουαλ", μάλλον είναι το ερώτημα. Αναλύοντας παρακάτω τα στοιχεία η συντάκτης του Ελεύθερου Τύπου, αναλύει λίγο τα προϊόντα που ζητούνται και ακόμα, ευτυχώς, πρώτα είναι τα aftershave, κολόνιες και αποσμητικά. Πιό κάτω είναι οι νέες εμφανίσεις στον κατάλογο. Βαφές μαλλιών, ενυδατικές κρέμες και προς το τέλος τα τελείως πρόσφατα, αποτριχωτικά προϊόντα.

Ο αρσενικός πληθυσμός φαίνεται να γίνεται η νέα χρυσοφόρος κότα για τις βιομηχανίες καλλυντικών. Καλά πάμε. Να δω στο μέλλον τις κοπέλες να κάνουν παράπονα ότι περιμένουν τον φίλο τους μια ώρα μέχρι να ετοιμαστεί για να βγουν και τί άλλο...

Α, να σημειώσω ότι με βάση τα στοιχεία του άρθρου αν σας φαίνεται μεγάλο το 280 εκ., το συνολικό κόστος το 2007 για καλλυντικά στην Ελλάδα έφτασε τα 1,4δισ. Ευρώ.

Δείτε και ένα βίντεο του Russia Today για το θέμα, με στοιχεία από Ρωσία.

Για την Αμαλία

Επειδή η κατάσταση δεν αλλάζει εύκολα και πιθανότερα πιο γρήγορα απλά θα ξεχάσουμε,

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

Αμαλία το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μην ξεχνάω.
Το παράπονο και η οργή κάθε τόσο που ακούμε τέτοια περιστατικά, γιατί ακόμα ακούμε, ξεχειλίζουν. Τα γιατί ακόμα είναι αναπάντητα. Γιατί γιατρέ μου; Φέτος το παρατήρησα. Στο "Εξ' αιτίας σου γιατρέ μου..." δεν είχες χρόνο για μια αναπνοή. Όλο το κείμενο μια πρόταση. Από την οποία πολλοί θα έπρεπε να είχαν χάσει τον ύπνο τους. Αιωνία σου η μνήμη.