Στην Κύπρο πάλι, εξ' όσων είδα, τέθηκε, τουλάχιστον από τα ΜΜΕ, το δίλημμα "εκλογές ή θάλασσα". Και επίσης στα ΜΜΕ απεφάνθησαν ότι νίκησε η θάλασσα. Και αρχίζει τώρα η συζήτηση γιατί τόση αποχή; Τί φταίει; Γιατί ο κόσμος να μην προτιμήσει να ψηφίσει;
Είναι τώρα σοβαρός αυτός ο προβληματισμός; Υπάρχει δείγμα λογικής στην διερεύνηση του ερωτήματος; Αν κάποιος θεωρεί ότι του προσφέρει περισσότερα το να πάει θάλασσα από ότι το να πάει να ψηφίσει, είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναγκαία για την δημοκρατία η άποψη του στην κάλπη; Με το ζόρι δηλαδή θα τραβοκοπούμε τον καθένα, για να μας κάνει την χάρη να αποφασίσει πώς θα πορευθούμε, από την στιγμή που δεν θέλει; Ας πάει θάλασσα. Και αν στο μέλλον δεν του αρέσει η κατάσταση και το αποτέλεσμα της εκλογής ας ξαναπάει στη θάλασσα να φουντάρει. Έλεος πια με την μανία να ψηφίσουν όλοι.
15 σχόλια:
Ήταν όμως όντως αυτό το δίλημμα; Παραλία ή κάλπη; Ή μήπως συνέβηκε κάτι πιο βαθύ που μπορεί να αξίζει διερεύνησης;
Βασικά η άποψή μου είναι ότι το δίλημμα είναι γενικότερα "ασχολούμαι - βαριέμαι"και μια μορφή του ήταν το κάλπη ή θάλασσα. Γενικά η αντίληψη "Τί με νοιάζει εμένα για το τί κάμνουν στες Βρυξέλλες" που είχε ακουστεί πριν λίγες μέρες στο δελτί οτου ΡΙΚ από κάποιο 30άρη νομίζω είναι χαρακτηριστική.
200 000 ψηφοφόρους σύν τα κοπελλούθκια τους, η Κύπριακή παραλία δεν είδεν ποττέ έτσι κόσμον.
Ας μετρήσουμεν αυτούς που δεν επήγαν:
1. οι γέροι που τον προθάλαμο του νεκροτομείου
2. οι του εξωτερικού, πέραν που τα εκλογικά κέντρα που εστήσαν
3. οι απέχοντες που έτσι τζιαι αλλιώς απέχουν
4. αυτοί που νομίζουν ότι αν δεν παν να ψηφήσουν σε άλλες εκλογές πον αναγκαστικές θα τους βάλουν πρόστιμο (οι ευρώεκλογές εν οι μόνες μή αναγκαστικές εκλογές).
Πέραν τούτων, ας πιάσουμεν τζιαι σε προσωπικόν επίπεδον. Ξέρω τουλάχιστον τρεις γειτονικές μου οικογένειες "χαλαρών" ψηφοφόρων της αριστεράς που δεν εψηφίσαν διότι απογοητευτήκαν που παρόλον που έφκην εξουσία το κόμμαν που πάντα εψηφίζαν, δεν τους εκανόνισεν δουλειάν όπως εκανόνισεν παλιά άλλους γειτόνους το Δήκο τζιαι το Δησύ. Το κόμμαν "μάμμα" ή το κόμμαν "παπάς" ή "παππούς", το κόμμαν "άης Βασίλης" είναι όντος πραγματικότητα για την κυπριακή "δημοκρατία".
Μιλούμεν για απαξίωση, των κομμάτων, της δημοκρατίας τζιαι γέρω γω τί. Στην Ελβετία πον η μάνα της δημοκρατίας ο μέσος όρος ψηφισάντων είναι 30-35% τζιαι άμαν εν κανέναν θέμαν που κρούζει πάει το 45-50%. Θεωρείται ότι άμαν δεν πάει κάποιος να ψηφίσει ότι συμφωνεί με την απόφασην αυτών που ψηφίζουν.
Υπάρχουν όμως τζιαι δύο άλλες κατηγορίες. Κάποιος δεν πάει να ψηφίσει
1 διότι δεν τον κόφτει αφού έτσι τζιαι αλλιώς θα διαφωνεί με το αποτέλεσμαν.
2. διότι δεν τον κόφτει αφού το ζήτημαν των εκλογών δεν τον αφορά.
Για το ότι η Ευρώπη δεν αφορά τον κόσμον φταίν τα κόμματα; Για το ότι 6 κυπραίοι ψώρηες δεν βαρούν ούτε σαν μιά φτείρα πάνω στο μαλλίν ενός ζώου μπροστά στους 700 ευρωβουλευτές φταιν τα κόμματα; Η ευθύνη της Ευρώπης τζιαι τους Ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος που είναι;
Τζιαι για να βλέπουμεν τζιαι τα πράματα με παραπάνω σχετικότηταν, το 40% αποχή στην Κύπρον ίσως είναι που τα πιο χαμηλά στην Ευρώπην.
Το δίλημμα εκλογές ή θάλασσα δεν το έφτιαξε η κοινωνία για να την κατακρίνεις αλλά τα ΜΜΕ και τα κόμματα για τους δικούς τους λόγους.
Εσύ ψήφισες και είναι δικαίωμά σου.Δηλαδή αποφάσισες να νομιμοποιήσεις με την ψήφο σου κάποιο στην εξουσία.Κάποιοι άλλοι τήρησαν άλλη στάση.Μπορεί να σε εξοργίζει γιατί εσύ θεωρείς πως κάνεις το σωστό ή το δημοκρατικό. Το πρόβλημα όμως είναι πως η νομιμοποιηση των κομμάτων στην εξουσία έχει όλο και λιγότερη κοινωνική νομιμοποίηση. Ή απονομιμοποιούν με ην αποχή την εξουσία. Ποιον λοιπόν εκφράζει η εξουσία;
Με ποιον ακριβώς τρόπο απονομιμοποιείται η εξουσία μέσω της αποχής??
Και βασικά δεν καταλαβαίνω τι κατατάσεις στην έννοια εξουσία που υποστηρίζεις ότι απονομιμοποιείται. Την εκάστοτε κυβέρνηση, τους θεσμούς, το κράτος, όλους όσους το απαρτήζουν?
Και δηλαδή με την αποχή όλα όσα εμπεριέχονται στη λέξη εξουσία πάβουν να υφήστανται?? Αν ναι πως ακριβώς? Από ποιον καταργούνται και πως αυτή η κατάργηση μπορεί να έχει κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα?
Γενικά πιστεύω ότι όταν δεν σου αρέσει μία κατάσταση πρέπει να κάνεις κάτι για να την αλλάξεις. Ποτέ μα ποτέ η έλλειψη πράξης δεν αποτέλεσε λύση κάποιου προβλήματος.
@joanna
Η ψήφος σου νομιμοποιεί στην εξουσία κάποιους. Εσύ είσαι μέλος μιας κοινωνίας.
Γίνεται αποδεκτό ότι η κοινωνία νομιμοποιεί τα κόμματα στην εξουσία, ο λεγόμενος κυρίαρχος λαός. Και τα κόμματα με τη σειρά τους έχουν τουλάχιστον θεωρητικά την υποχρέωση να προωθούν το συμφέρον της.
Όταν η πλειοψηφία απέχει, τότε υπάρχει πρόβλημα νομιμοποίησης της εξουσία από την κοινωνία. Πάλι η εξουσία θα νομιμοποιηθεί από τη μειοψηφία αλλά βρίσκονται σε διάσταση με την πλειοψηφία η οποία δεν εκπροσωπείται στο πολιτικό σύστημα. Έτσι απονομιμοποιείται ως προς την κοινωνική αναφορά το πολιτικό σύστημα που ταυτίζεται με το κράτος και οι φορείς του, τα κόμματα.
Σίγουρα απαιτείται δράση. Η αποχή απλώς υποδηλώνει μια διαφορετική συνειδητοποίηση των πολιτών. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί να οδηγήσει -πράγμα δύσκολο -τα κόμματα να προωθήσουν αλλαγές στο πολιτικό σύστημα ή μπορεί να μορφοποιήσει πολιτικές διεκδικήσεις εκ των κάτω.Η κοινωνία χρειάζεται περισσότερο χρόνο από τους λίγους για να δράσει.
Διαφωνώ με την κατάληξη σου, ενώ συμφωνώ ότι ίσως σε κάποιο βαθμό (έχω την εντύπωση πολύ μικρό) η αποχή έχει και πολιτική χροια. Περισσότερο όπως είπα και προηγούμενα η αποχή νομίζω είναι αδιαφορία.
Η διαφωνία μου είναι στο ότι αν αποφασίσεις εσύ να κλειστείς σε 4 τοίχους και να μην βλέπεις κανέναν άλλο δεν σημαίνει ότι φυλάκισες όλους τους άλλους. Δηλαδή, το να απέχεις πιστεύοντας ότι απονομιμοποιείς την εξουσία και ότι αυτή για αυτό θα αλλάξει δεν ισχύει. Ο μόνος τρόπος αλλαγής της κατάαστασης είναι επιτέλους ο λαός να γίνει πολίτες. Μέλη ενεργά της κοινωνίας με άποψη. Να τολμούν να βγαίνουν μπροστά και να διεκδικούν με τις θέσεις τους και τις απόψεις τους μερίδιο στην εξουσία. Με το να κρυφτεί κανείς απλά υπεκφέυγει και όχι δεν νομιμοποιεί την εξουσία αλλά, κατά την άποψή μου "απόνομιμοποιείται" αυτός. Χάνει την όποια ικανότητα και τα όποια πλεονεκτήματα του δίνει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Δες για παράδειγμα το αποτέλεσμα στην Ελλάδα. Με 45% των πολιτών να απέχουν μια χαρά έχουν γίνει οι εκλογές και εκ των ψηφισάντων έχουν εκλεγεί οι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού στο Ευρωκοινοβούλιο. Με 17% το πρώτο κόμμα και 15% επί του συνόλου των εγγεγραμμένων το δεύτερο. Όσοι δεν ψήφισαν απλά έχουν αγνοηθεί από το σύστημα. Δεν μέτρησε κάπου η όποια άποωη τους. Αν όλοι αυτοί αντί να απέχουν ψήφιζαν κάτι που να εκφράζει κάτι νέο τότε με 45% θα ήταν πραγματικά πρώτη δύναμη, με τεράστια διαφορά από τους επόμενους και αυτό θα ήταν σεισμός στο κατεστημένο. Έτσι θα άλλαζε κάτι. Παρόμοια και στην Κύπρο. ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ εξασφάλισαν κάπου 23% των συνολικών εγγεγραμμένων ψήφοφόρων το καθένα.Εξέλεξαν τους Ευρωβουλευτές τους και όλα είναι όπως θα ήταν αν ψήφιζε το 99%.
Σημ. Αναφερόμουν στον Ανδρέα και όχι στην Ιωάννα.
Όπως το ενδιαφέρον να ψηφίσεις, δηλαδή να νομιμοποιήσεις κάποιον στην εξουσία, θεωρείς ότι είναι πολιτική επιλογή, έτσι και η αδιαφορία να ψηφίσεις, δηλαδή να μη νομιμοποιήσεις κάποιον στην εξουσία, είναι επίσης πολιτική επιλογή. Μπορεί ακόμα κάποιος που δεν ψήφισε να είναι και πιο πολιτικοποιημένος από κάποιον που ψήφισε.
Όμως μιλώντας για πολιτική δεν εννοούμε το εσύ και το εγώ αλλά το κοινωνικό συμφέρον ή τη συλλογική διαπραγμάτευση του κοινού μας καλού.
Όταν ένα μέρος της κοινωνίας μικρό ή μεγάλο δε συμμετέχει στη λειτουργία του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, τότε υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Αν πεις ότι δεν υπάρχει, τότε δεν είναι τη δημοκρατία που προάγεις αλλά τη χειρότερη μορφή ολιγαρχίας.
Ας πούμε ότι εσύ είσαι ενεργός πολίτης και βγαίνεις μπροστά και παίρνεις μερίδιο της εξουσίας. Αλλάζει το σύστημα; Ή γίνεσαι μέρος του συστήματος που νέμεται πλούτο, προνόμια και εξουσίας σε βάρος του λαού; Δηλαδή με αυτό που εισηγείσαι τι παραπάνω επιτυγχάνει σε σχέση με το σύστημα από αυτό που απέχει.
Λες ότι ψηφίζοντας μετρά η άποψή σου. Δε μετρά καμία απολύτως άποψή σου. Απλώς η ψήφος σου έχει μόνο ένα σκοπό για το σύστημα, να νομιμποιήσεις στην εξουσία κάποιο από τους υποψηφίους των κομμάτων. Και αφού το νομιμοποιήσεις, θα πρέπει να γίνεις ιδιώτης γιατί δεν υπάρχει θεσμικός έλεγχος από τους πολίτες, και εκείνος θα δρα σύμφωνα με τη δική του βούληση ή την κομματική προωθώντας το δικό του ή κομματικό συμφέρον και μάλσιτα συχνά σε βάρος των δικών σου συμφερόντων.
Το πολιτικό σύστημα που εσύ ονομάζεις δημοκρατία, γιατίέτσι σου έμαθαν, ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία. Σε κάθε περίπτωση σε μια δημοκρατία ο πολίτης δε θα ήταν υποχρεωμένος κάθε 5 χρόνια να εκχωρεί τα πολιτικά του δικαιώματα σε κάποιο άλλο και ο ίδιος να μένει με άδεια χέρια.
Και πάλι όμως δεν εξηγάς τί ακριβώς εννοείς "νομιμοποιείς". Σου είπα και πιο πριν ότι η μη ψήφος δεν έχει νόημα απονομιμοποίησης. Απλά αυτο-απομονώνεται κανείς. Δηλαδή αποφασίζεις να μην συμμετέχεις σε κάτι που είτε θέλεις είτε όχι θα σου καθορίσει κάποια πορεία στο μέλλον σου. Το συμμετέχεις μπορεί να το δεις πιο παθητικά, συμφωνείς ή συμβιβάζεσαι με αυτά που προτείνονται ή πιο ενεργητικά συμμετέχεις προτείντας ο ίδιος, και ζητώντας υποστήριξη από τους άλλους.
Πώς τώρα ακριβώς αντιλαμβάνεσαι την νομιμοποίηση δεν καταλαβαίνω. Επίσης εφ' όσων πάνω από το 50% ψήφισε τότε θεωρητικά το αποτέλεσμα νομιμοποιείται από την πλειοψηφία.
Όπως και να έχει αυτό είναι το πολιτικό σύστημα. Η αλλαγή του μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Μέσα από τους θεσμούς που ορίζει το ίδιο το σύστημα (οπότε θα πρέπει να συμμετάσχεις σε αυτό για να το αλλάξεις αν δεν σου αρέσει) είτε μέσω "εξέγερσης" που για να πραγματοποιηθεί θα πρέπει η κατάσταση να φτάσει σε απίστευτα απροχώρητη κατάσταση (αυτή που βιώνουμε σήμερα απέχει έτη φωτός μια τέτοια κατάσταση). Αλλά ακόμη και τότε δεν ξέρεις αν το νέο σύστημα θα είναι καλύτερο διότι θα έχει υλοποιηθεί σε κατάσταση ταραχής.
Οπότε το λογικό συμπέρασμα είναι ότι αν δεν σου αρέσει η κατάσταση ή το σύστημα θα πρέπει να λάβεις δράση για να την αλλάξεις.
Τώρα αυτά για νομιμοποίηση και απονομιμοποίηση εγώ δεν τα πιστεύω. Και αυτό διότι δεν υπάρχει καμμιά μετρηκή απονομιμοποίησης της εξουσίας, έτσι ώστε αν η τιμή της υπερβεί ένα κατώφλι να αλλάξει το σύστημα.
Παλαιότερα η νομιμοποίηση στην εξουσία γινόταν μέσω της καταγωγής ή ελέω θεού ή ακόμα μόνο από τους ιδιοκτήτες.
Στα νεότερα χρόνια επικράτησε η θέση ότι όταν έχει τρία κόμματα και θέλουν και τα τρία την εξουσία, τότε θα ψηφίζουν τα μέλη της κοινωνίας ποιος θα πάρει την εξουσία. Και οι διεκδικητές είναι υποχρεωμένοι να το αποδεκτούν. Αυτή είναι η νομιμοποιητική ψήφος με την όποια νομιμοποιείται κάποιος στην εξουσία,δηλαδή θεωρείται ότι νόμιμα κατέχει την εξουσία. Αν κάποιος πάρει την εξουσία με άλλο τρόπο, θεωρείται μη νόμιμος γιατί δεν έχει νομιμοποιηθεί με την ψήφο των πολιτών.
Κατά τα άλλα διαφωνούμε. Είναι φανερό ότι οι έννοιες πολίτης, πολιτική, δημοκρατία σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για τον καθένα μας. Τούτο ακριβώς καθιστά και δύσκολο το διάλογο.Όμως και έτσι οι άνθρωποι είναι οφέλιμο να συζητούν μεταξύ τους.
Γενικότερα δυο παρατηρήσεις. Για να αλλάξει ότιδήποτε, πάντα, άλλαξε με συμμετοχή. Όχι με αποχή. Δεν σου λέω ότι όλα μπορούν να αλλάξουν με τις εκλογές αλλά ακόμα δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μπορεί να αλλάξει οτιδήποτε με την αποχή. Το μόνο που βλέπω είναι ότι γίνεται ευκολότερο να υπερπηδηθεί το εμπόδιο των εκλογών από τα μεγάλα κόμματα "εξουσίας" όταν ο λαός απέχει. Και πάλι, κλείνοντας, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η αποχή είναι η εύκολη επιλογή, αλλά όχι η εύκολη λύση.
Παρακολουθώντας την ενδιαφέρουσα συζήτησή σας θα ήθελα να διατυπώσω κι εγώ κάποιες αρχικές σκέψεις.
Πρώτον συμφωνώ με τον κ. Σταύρου στις διαπιστώσεις του περί νομιμοποίησης και απονομιμοποίησης. Όμως ακόμα κι αν δεχτούμε ότι μία μεγάλη αποχή απονομιμοποιεί τα κόμματα από το να εκφράζουν την κοινωνία, σίγουρα αν αυτοί οι απέχοντες ψήφιζαν και επέλεγαν ένα άλλο κόμμα (ή ίδρυαν το δικό τους όπως λέει ο Ανήρ Πάφιος), τότε θα υπήρχε η δυνατότητα νομιμοποίησης ενδεχομένως ενός νέου συστήματος. Κι αυτή είναι η πρώτη επιλογή στην οποία αναφέρεται η Ιωάννα.
Τώρα στο ευρύτερο θέμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι και το ουσιωδέστερο στην εποχή μας και στο επίκεντρο του δικού μου ιστολογίου: Δύναται πράγματι να θεωρηθεί κοινωνία η σημερινή άθροιση των ανθρώπων; Με τον ατομικισμό να έχει φθάσει στα άκρα μετά από τρεις αιώνες άκρατης λογικοκρατίας (από τον λεγόμενο «Διαφωτισμό» και εντεύθεν) κι όλοι οι άξονες του πολιτισμού (προϋποθέσεις για τον όποιο κοινό βίο, π.χ. ιστορική ταυτότητα, θρησκευτικότητα, αντίληψη του πεπερασμένου της ανθρώπινης ζωής και συνακόλουθη αλλαγή της νοο-τροπίας στην καθημερινότητα) να έχουν διαστραφεί, o σημερινός άνθρωπος επικεντρώνεται σε μία συνεχή υπόθαλψη του «εγώ» του. Σπάνια βρίσκεις κάποιον σήμερα που μπορεί να συμφωνήσει στο ότι η επιστήμη έχει περιορισμένα όρια και δεν μπορεί λ.χ. να αντικαθιστά την μεταφυσική αγωνία και έγνοια του ανθρωπίνου όντος. Έτσι αληθινή κοινωνία σήμερα δεν υπάρχει και συνεπώς προοδευτικά -με την πάροδο του χρόνου- όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί θα ξεφτίζουν μέχρι να επέλθει η όποια -αναπόφευκτη- αλλαγή.
Τέλος, μία επιπλέον επισήμανση: ο Ανήρ Πάφιος αναφέρει: «Να τολμούν να βγαίνουν μπροστά και να διεκδικούν με τις θέσεις τους και τις απόψεις τους μερίδιο στην εξουσία». Σκοπός του πολίτη (κι όχι του ψηφοφόρου όπως θέλουν οι πολιτικοί να μάς αποκαλούν, υποβιβάζοντάς μας απλώς σε «φέροντας ψήφον») δεν είναι το μερίδιο στην εξουσία: αυτό είναι «προνόμιο» των εξουσιολάγνων διαχρονικά πολιτικών. Και όπως ορθά επισημαίνει ο κ. Σταύρου, με την άσκηση κάθε πέντε χρόνια ενός «δικαιώματος» δεν εκπληρούται η αποστολή του πολίτη. Ούτε χρειάζεται να βγαίνει μπροστά, διότι για πολλούς το Επικούρειο «λάθε βιώσας» έχει νόημα. Ο πολίτης για να είναι Πολίτης, χρειάζεται μόνον ένα να πράττει: να μην θεωρεί ποτέ ότι είναι πολίτης, αλλά να το επιδιώκει θέτοντας ως προτεραιότητα το Αριστοτελικόν «ορθώς διανοείσθαι δια το ορθώς κοινωνείν». Άρα να μη στηρίζει κόμματα ως οπαδός, αλλά να θέτει θετική ψήφο σε όποιο κόμμα (ή πρόσωπο) θεωρεί ότι στη δεδομένη στιγμή εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τα πιο πάνω.
Εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι πώς θεωρείτε την απονομιμοποίηση.
Επίσης να διευκρινίσω όσων αφορά την τελευταία σου επισήμανση Θεόδωρε, ότι θεωρώ ότι ο κάθε πολίτης με το δικαίωμα ψήφου που έχει έχει κάποια εξουσία με την οποία στηρίζει αυτόν με τον οποίον περισσότερο συμφωνεί ή τον εκφράζει "παραχωρώντας" του το μερίδιο εξουσίας του ή διεκδικεί από άλλους που συμφωνούν με αυτόν στήριξη. Δεν είχε να κανει με "εξουσιολαγνεία".
Δημοσίευση σχολίου