Η εικόνα ενός μέλους του κοινοβουλίου να παραδίδεται, ανήμπορος να κάνει ότιδήποτε άλλο, στη μανία του λυσσασμένου "πλήθους" έφερε στο μυαλό μου κινηματογραφικές παραγωγές εποχής. Περασμένης, προ-μεσαιωνικής, εποχής. Η εικόνα ενός βουλευτή να δέχεται επίθεση, δολοφονική, στο κέντρο της Αθήνας αδιαμφισβήτητα είναι ντροπιαστική εικόνα, αλλά παράλληλα είναι και σχεδόν φυσιολογική συνέχεια των εικόνων που μεταδίδονται στον έξω κόσμο από μια κοινωνία σε πτώχευση. Τέτοιες εικόνες άλλωστε έχει χρόνια που τις δίνει η Αθήνα. Η επίθεση στο βουλευτή, αλλά και η καταιγιστική αντίδραση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπέρ της επίθεσης, καταδεικνύει περίτρανα ότι η οικονομική πτώχευση ούτε έρχεται, ούτε προκαλείται ανεξάρτητα από την κοινωνική έκπτωση, την πτώχευση σε αρχές και αξίες.
Αυτό όμως που με ξένισε προσωπικά ακόμα περισσότερο, είναι και ο ίδιος ο στόχος της επίθεσης. Οι "εξαγριωμένοι" δεν επιτέθηκαν σε συνδικαλιστοπατέρες που τους πρόδωσαν οδηγώντας τους στη ένδεια, δεν επιτέθηκαν σε σοσιαλιστές που πλούτισαν όντας αξιωματούχοι, δεν επιτέθηκαν ούτε σε δεξιούς που γκρέμισαν το κράτος. Επιτέθηκαν σε ένα άνθρωπο που κατά τεκμήριο έχει δείξει στην Ελλάδα μια πολιτική πορεία χαμηλών τόνων, ουσιαστική, συστηματική, μετριοπαθή, αποτελεσματική και κατά τα φαινόμενα έντιμη. Η επίθεση στον Κώστα Χατζηδάκη σε εμένα άφησε τη γεύση της αδικίας. Πιστεύω πως πολιτικοί σαν τον Χατζηδάκη είναι πιο ωφέλιμοι και χρήσιμοι για την Ελλάδα, από αρκετούς άλλους που κατά καιρούς έχουν αναδειχθεί και έχουν λατρευτεί σε βαθμό παράνοιας, ακόμα και έχοντας να επιδείξουν ανύπαρκτη και ίσως και επικίνδυνη πολιτική παρακαταθήκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου