"Έπρεπε να μείνω ανάπηρη για να καταλάβω τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες". Αυτή η δήλωση ανήκει σύμφωνα με το troktiko στην Μαριέττα Γιαννάκου. Η Μαριέτα Γιαννάκου λέει μια μεγάλη, κατά την γνώμη μου, αλήθεια. Ίσως κάπως απόλυτα, μιλώντας μάλλον και στους υπόλοιπους υπουργούς, βουλευτές, λοιπούς εξουσιαστές και απλούς ανθρώπους. Στον καθένα μας. Όσο και αν φαίνεται εντυπωσιακό και όσο και αν νομίζουμε ότι ξέρουμε και καταλαβαίνουμε το πώς νιώθουν και τί περνούν οι άλλοι, τελικά μόνο όταν έρθουμε πλήρως στην θέση τους κατανοούμε τί είναι αυτό. Τότε μόνο, όταν συνεχώς θα πρέπει να ζήσουμε με αυτό. Τι και αν για ένα λεπτό κλείσουμε τα μάτια και προσπαθήσουμε να κινηθούμε; Μηπως έχουμε καταλάβει πώς ζει ένας τυφλός; Ή έχουμε αντιληφθεί το πόσο βάρβαροι είμαστε σαν κοινωνία απέναντι στα άτομα με αναπηρία επειδή θα κάνουμε μια βόλτα με κάποιο τροχοκάθισμα.
Το ζήτημα είναι να ενσυνειδήτως ή μη, κατανοώντας ή όχι τα προβλήματα των υπολοίπων να προσέχουμε τουλάχιστον να μην τους κάνουμε την ζωή δυσκολότερη από αυτήν που ήδη έχουν. Την καθημερινή τους ζωή. Αφήνοντας τις ράμπες αναπήρων ανοικτές, χωρίς τα ακριβά τζιπ σταθμευμένα, κρατώντας ελεύθερους τους οδηγούς των τυφλων και τις διαβάσεις πεζών. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να καταλάβουμε το τί περνούν αυτοί οι άνθρωποι. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι πως δεν θα τους κάνουμε να περνούν δυσκολότερα, αντιμετωπίζοντας και την εγκεφαλική αναπηρία και αναλγησία των συμπολιτών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου