"Κανένας δεν ξεχνά. Τίποτα δεν ξεχνιέται"

Πριν 34 χρόνια περίπου σε αυτή την ώρα τα τουρκικά στρατεύματα προσπαθούσαν να ολοκληρώσουν ένα προγεφύρωμα στις βόρειες ακτές της Κύπρου. Ήδη όλη την ημέρα, από το πρωί, η τουρκική αεροπορία σφυροκοπούσε περιοχές σε ολόκληρο το νησί. Η τουρκική εισβολή μετρούσε, από την στιγμή της απόβασης, κάτι περισσότερο από 15 ώρες. 34 χρόνια πριν. Από τότε η μισή περίπου Κύπρος στενάζει κάτω από την τουρκική κατακτητική μηχανή. Οι περιουσίες των Ελλήνων Κυπρίων στο βόρειο τμήμα του νησιού έχουν καταληφθεί από εποίκους και ο πληθυσμός έχει εκδιωχθεί από την γη του. Η Τουρκία τα τελευταία 34 χρόνια έχει διαπράξει εγκλήματα στην Κύπρο. Εγκλήματα τα οποία δεν έχουν ακόμα τιμηρηθεί.

34 περίπου χρόνια μετρά και ένα σύνθημα. Το «Δεν Ξεχνώ», που παλαιότερα συνοδευόταν και από ένα «και αγωνίζομαι». Αυτό σιγά σιγά χάθηκε.

Δεν ξέρω πόσων χρονών είναι σήμερα το παιδάκι της φωτογραφίας που δημοσίευσε στην σελίδα του ο ΣΚΑΪ. Επίσης δεν ξέρω κατά πόσο ξέχασε ή όχι. Το να ξεχάσαμε, γενικά, μάλλον δεν ισχύει. Το να θυμόμαστε όμως επίσης δεν φαίνεται να ισχύει. Τις πιο πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι το «δεν ξεχνώ» σαν σύνθημα έμεινε πιο γερό από το «δεν ξεχνώ» σαν ουσία. Εξαρτάται από το πώς ακριβώς βλέπει και το ερμηνεύει ο καθένας. Στην νέα γενιά άλλωστε η κυριολεκτική σημασία του «δεν ξεχνώ» δεν έχει νόημα. Η ουσία του «δεν ξεχνώ», είναι το «ξέρω», ή το «προσπαθώ να ξέρω» για την περίπτωση του Κυπριακού.

Σε τι ποσοστό ξέρουμε, αλήθεια, τι επιδιώκουμε ώστε να αγωνιστούμε για αυτό; 34 χρόνια μετά, σε τι ποσοστό αυτά που υποτίθεται ότι διεκδικούμε και για τα οποία θεωρητικά φωνάζουμε, είναι όντως αυτά τα οποία θέλουμε σαν λαός;

Αυτό που κατά την γνώμη μου δείχνουν αυτές οι μάυρες επέτειοι, και αυτό που υπενθυμίζουν, είναι ότι ποτέ πραγματικά δεν ασχοληθήκαμε σοβαρά με το τι γίνεται στον τόπο μας. Τα συνθήματα έχουν νόημα μόνο όταν αυτοί που τα φωνάζουν έχουν γνώση και συνειδητοποιούν τι ακριβώς φωνάζουν. Σε αντίθετη περίπτωση, απλά, γίνεται θόρυβος.