Η θεωρία του θλιβερού εκκρεμούς

Διαβάζω στον Ελλαδικό κυριακάτικο τύπο τις δημοσιευμένες δημοσκοπήσεις όπου, από ότι φαίνεται, το ΠΑΣΟΚ παγιώνει την υπεροχή του στην πρόθεση ψήφου και την Νέα Δημοκρατία αυξάνει την διαφορά των δυο κομμάτων πέφτωντας κι άλλο. Η κατάρρευση της εικόνας του νυν πρωθυπουργού, στον οποίο είχε εμπιστευθεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού την ελπίδα για αλλαγή στην πολιτική κατάσταση της χώρας φαίνεται ότι είναι αναπόφευκτη. Έτσι κι αλλιώς η εικόνα του πρωθυπουργού είναι θαμπή και σχεδόν ξεχασμένη. Το ίδιο και η εικόνα των έργων, των μεταρυθμίσεων, της επανίδρυσης του κράτους, των "Μπαϊρακτάρηδων". Όλων όσων ο τόπος χρειαζόταν και ο ίδιος υποσχόταν. Και όλων όσων ο λαός του έδωσε και δεύτερη ευκαιρία εν μέσω καταστροφής το 2007 για να πραγματοποιήσει. Δυστυχώς η μισή του θητεία πάει να φύγει, αν δεν έφυγε κιόλας και ακόμα καμμία πρωτοβουλία δεν φάνηκε. Αντί αυτού ένα ένα τα πρόσωπα γύρω του καταρρέουν μέσα σε δίνες σκανδάλων και εικόνων από το παρελθόν. Νομίζω ο όρος "ατολμία" είναι αυτός που καλύτερα θα χαρακτήριζε την αδράνεια του όλο αυτό τον καιρό.

Και ενώ καταρρέει η μια επιλογή δεν έχει φανεί καμμιά άλλη εναλλακτική. Οι υπόλοιπες επιλογές παραμένουν σχιζοφρενικά ίδιες. Ακριβώς όπως ήταν το 2004, το 2007. Οι εκλογικές μάχες του παρελθόντος αυτό που καθόρισαν φαίνεται να είναι το με ποιά σειρά θα εφαρμοστούν αυτές οι επιλογές. Το ΠΑΣΟΚ παραμένει το ίδιο, με τα ίδια στελέχη που δις μαυρίστηκαν και απλά αναμένει την πτώση του πρώτου, σε σημείο που το μικρό του ύψος να είναι φαίνεται μεγαλύτερο. Τίποτα φρέσκο, καμμιά νέα πρόταση, απλά αναμονή.

Μόνος δείκτης που ακόμα κρατά η κυβερνητική πλευρά είναι ο δείκτης του καταλληλότερου ως πρωθυπουργού. Ακόμα ο κ. Καραμανλής δεν έπεισε ότι είναι χειρότερος από τον Γ. Παπανδρέου και έτσι διατηρεί το προβάδισμα που είχε τατελευταία 7 χρόνια.

Η επιλογή φαίνεται να έχει φύγει από τα χέρια των ψηφοφόρων, η λειτουργία της Δημοκρατίας σήμερα μοιάζει περισσότερο με βασανιστικό εκκρεμές. Κάθε τέσσερα ή 7 ή 8 χρόνια ταλαντώνεται από την μια μεριά στην απέναντι, χωρίς να φαίνεται κάτι που να το σταματά. Μοιραία, κάθε μια από τις πλευρές θα την υποστεί ο κόσμος μέχρι το εκκρεμές να φθάσει στους απέναντι.