Πλειοδοτώντας

Ένα κεφάλαιο (ακόμα) του κυπριακού που είναι το προσφυγικό, το οποίο οι πολιτικοί χαρακτηρίζουν σαν μια από τις σοβαρότατες πτυχές του προβλήματος. Για λόγους ισονομίας, κάθε πτυχή του προβλήματος αποκαλείται "μια από τις σοβαρότερες πτυχές του προβλήματος". Το προσφυγικό όμως έχει όντως και μια ιδιαίτερη σημασία σαν πτυχή για τον πολιτικό κόσμο. Οι πρόσφυγες έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτό και μόνο κάνει κάθε πολιτική δύναμη και κάθε πολιτικό να έχει μια ακόμα αφορμή για να πλειοδοτεί σε προσφορές κάθε φορά που θίγονται προσφυγικά θέματα.

Τελευταίο ζήτημα που προέκυψε και συζητάται εκ νέου στη Βουλή, είναι η απάντηση του ερωτήματος "Ποίος είναι πρόσφυγας". Σαφώς αυτός που εκδιώχθηκε από το σπίτι του. Μετά, και λόγω παρέλευσης αρκετού χρόνου, προέκυψε το ζήτημα της "κληρονομιάς" της προσφυγικής ιδιότητας. Προφανώς και τα παιδιά ενός πρόσφυγα διατηρούν την προσφυγική ιδιότητα, όπως για παράδειγμα τα παιδιά του δημότη Πάφου εγγράφονται δημότες Πάφου κλπ, άρα κληρονομείται. Αυτό δημιουργεί ένα τεχνικής φύσεως ερώτημα. Αν οι πρόσφυγες παντρεύονται με μη πρόσφυγες τότε οι απόγονοι τί είναι; Στο παράδειγμα με τον δημότη Πάφου, ανα αυτός νυμφευθεί στη Λεμεσό και ζεί τελικά στη Λεμεσό, τα παιδιά του θα είναι δημότες Λεμεσού, και όχι Πάφου. Στους πρόσφυγες όμως αυτό δεν μπορεί να ισχύσει. Οι δημότες Κερύνειας για παράδειγμα, που είναι πρόσφυγες, έτσι κι αλλιώς δεν ζούν στην Κερύνεια. Μέχρι τώρα για την Κυπριακή Δημοκρατία αποφασίστηκε έτσι ώστε την προσφυγική ιδιότητα να κληρονομούν μόνο τα παιδιά πρόσφυγα πατέρα. Τα εγγόνια δηλαδή ενός πρόσφυγα που έχει παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι θα ήταν, από το αγόρι πρόσφυγες, αλλά από το κορίτσι όχι.

Γιατί όμως να ισχύει κάτι τέτοιο;
Μετά την εισβολή ένα ποσοστό του λαού είχε προσφυγοποιηθεί και ήταν αναγκαία η στήριξη αυτού του τμήματος του πληθυσμού από το κράτος ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Υποχρεωτικά ξαναξεκινώντας τη ζωή από την αρχή, έχοντας αφήσει πρακτικά τα πάντα στις κατεχόμενες πλέον περιοχές. Μέσα στο πακέτο αυτό της στήριξης περιλαμβάνονταν μέτρα στέγασης τους πληθυσμού, αυξημένες μοριοδοτήσεις για διορισμούς στη δημόσια υπηρεσία, μέτρα φοροαπαλλαγών και οικομικής στήριξης, ατέλειας στα κρατικά νοσηλευτήρια κλπ. Μέτρα απολύτως αναγκαία για όσους είχαν ξεσπιτωθεί τότε.

Τί γίνεται σήμερα;
35 χρόνια μετά η προσφυγική ιδιότητα, και τα συνεπακόλουθα "οφέλη" που αυτή προσδίδει, κληρονομούνται στους απογόνους των προσφύγων, με τον τρόπο που περιγράφηκε, στα εκ πατρογονίας τέκνα μόνο. Με αυτό δημιουργείται μια αδικία στη μεταχείριση των προσφύγων από μητέρα πρόσφυγα. Αυτοί θεωρούνται μη πρόσφυγες αν ο πατέρας δεν είναι πρόσφυγας. Αν αρθεί ο περιορισμός και παιδιά κάθε πρόσφυγα θεωρούνται πρόσφυγες τότε είναι βέβαιο ότι το ποσοστό του λαού που θα θεωρείται πρόσφυγας πλέον θα αυξηθεί, εκτός αν υποχρεώνονται οι προσφυγοπούλες να παντρεύονται πρόσφυγες. Οπότε θα οδηγηθούμε στο γελοίο, το 1974 40% του λαού να είχε προσφυγοποιηθεί και το 2010 οι πρόσφυγες να ανέρχονται στο 50% του πληθυσμού. Το άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι ότι αυξημένοι πρόσφυγες, υπολογίζοντας αναδρομικά και τους εκ μητρογονίας, συνεπάγονται και αυξημένα κονδύλια για τα προγράμματα στήριξης τους. Το τρίτο ζήτημα είναι ότι στις τοπικές εκλογές οι πρόσφυγες ψηφίζουν για τους αντιπροσώπους της κατεχόμενης τους επαρχίας. Οπότε σκεφθείτε για παράδειγμα σε λίγα χρόνια η επαρχία Κερύνειας να έχει αυξημένους βουλευτές αφού ο πληθυσμός της Κερύνειας θα αυξάνεται λόγω προσφύγοποιήσεων και η Πάφος ή η Λεμεσός να έχουν μειωμένο αριθμό εδρών λόγω του ότι ο πληθυσμός τους είναι περισσότερο προσφυγικός.

Το τελευταίο θέμα έχει λυθεί όμως από τους σοφούς του κοινοβουλίου μας. Αγχωνόμενοι ότι αυτό είναι όντως πιθανόν να συμβεί αποφάσισαν ότι για τα εκλογικά δικαιώματα και μόνο, πρόσφυγες θα εξακολουθούν να θεωρούνται αποκλειστικά οι εξ αρρενογονίας. Οι εκ μητρογονίας θα έχουν την προσφυγική ιδιότητα αλλά δεν θα έχουν εκλογικά δικαιώματα ως πρόσφυγες. Συνδικαλιστικά λοιπόν το έλυσαν το πρόβλημα. Άρα τελικά η ανακαίνηση του ζητήματος των εκ μητρογονίας προσφύγων το μόνο που έκανε ήταν να δόσει τελικά την ευκαιρία στους βουλευτές μας να πλειοδοτήσουν (πάλι) σε προσφορές στον "πολύπαθο προσφυγικό κόσμο" (ηχεί ήδη στα αυτιά μου ο Λευτέρης Χριστοφόρου), εις βάρος βέβαια των υπολοίπων. Διότι χρήσιμη η προσφυγική ιδιότητα για τους πολιτικούς λόγους που επικαλούνται, το να προσφέρονται όμως, ακόμα και στα δισέγγονα των προσφύγων, ασχέτως της οικονομικής δυνατότητας τους, φορολοαπαλλαγές, ατέλειες, προτεραιότητα σε διορισμούς κλπ, εξυπηρετεί απκλειστικά και μόνο την πελατειακή σχέση που θέλουν να έχουν τα κόμματα με τους πρόσφυγες. Υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.