"Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισε τους Πενταδάκτυλέ μου" ήταν το τραγούδι μας πριν μερικά, όχι πολλά, χρόνια. Ακόμα και τότε, που ακουγόταν πιο πολύ τέτοιες μέρες αυτό και άλλα αντικατοχικά τραγούδια, μπορούσε κανείς να δει στο στίχο το "Ανασήκωσε (εσύ, μόνος σου) την πλάτη κι απόσεισέ τους (εσύ, μόνος σου)".Σιγά σιγά, στα 37 χρόνια, με μηδενική διάθεση για οποιοδήποτε αγώνα, μέσα από τη βολή και την καλοπέραση που έδωσαν στον τόπο τα μετά την εισβολή χρόνια κρυφτήκαμε πίσω από την ρεαλ-πολιτικ, αισθανθήκαμε ότι υπάρχουν πραγματικότητες στο νησί και ότι αυτές είναι ανυπέρβλητες. Ή τουλάχιστον δεν αξίζει τον κόπο καν να οργανώσουμε ένα σχέδιο για υπερπήδηση των "πραγματικοτήτων" που θέτουμε στους εαυτούς μας.
Μια τραγωδία πρόσφατα ήρθε να αποδείξει περίτρανα ποιες είναι η πραγματικότητες που μας εμποδίζουν. Η βολή μας. Παρά την δυσχερή κατάσταση στην ηλεκτροδότηση μετά την καταστροφή του ηλεκτροπαραγωγού σταθμού, ήταν πολλοί, και νεότεροι και γηραιότεροι τους οποίους άκουσα με θλίψη να δηλώνουν "δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το εαρ κοντίσιον μου".
Κάπως έτσι αφήσαμε τόσα χρόνια, όπως άρχισα με το τραγούδι, μόνο του τον Πενταδάκτυλο (και τον όποιονδήποτε άλλο πλην ημών) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Έτσι κι αλλιώς εμείς φροντίσαμε να έχουμε λάβει στην ιστορία τον ρόλο της "μικρής Κύπρου" που είναι απλά και μόνο το μόνιμο θύμα παγκόσμιων πλεκτανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου