Το δίλημμα που απασχόλησε σε χονδρικές γραμμές ήταν "αξιοπρέπεια ή συνδιαχείριση εξουσίας". Σαφώς η απόκριση των συλλογικών οργάνων του κόμματος "έστειλε" συνοπτικά την αξιοπρέπεια και συμβιβάστηκε με την συνδιαχείριση της εξουσίας. Το περιτύλιγμα της "αποστολής" αυτής της αξιοπρέπειας, ήταν η διατήρηση του "δικαιώματος του Δημοκρατικού Κόμματος να αξιολογεί τις ενέργειες της κυβέρνησης και να επανασκεφθεί στο (αόριστο) μέλλον κατά πόσο θα είναι σκόπιμο να διακόψει τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση".
Ο ορισμός της προσχηματικής δικαιολογίας. Όταν για δυο χρόνια δε χάνεις ευκαιρία να διαμαρτυρηθείς δημοσίως και έντονα στον πρόεδρο για ζητήματα της πολιτικής του τα οποία, δικαίως, θεωρείς σοβαρότατα και ουσιατικά. Όταν ο πρόεδρος νιώθεις ότι δεν συγκινείται καν και τα αγνοεί και παρά ταύτα εξακολουθείς να ψάχνεις λόγους και δικαιολογίες, ουσιαστικά για αιτιολόγηση της παραμονής στην εξουσία, τότε έχει δίκαιο η Αναστασία Παπαδοπούλου, να μιλά για εξευτελισμό και στρουθοκαμηλισμό.
The show will go on...
2 σχόλια:
Προφανώς το ΔΗΚΟ επιθυμεί να διατηρήσει τον ρυθμιστικό του ρόλο στην κυπριακή πολιτική ζωή (sic).
Πράγματι, τζείνον τον ρυθμιστικό ρόλο που εκτελείται με κουτάλι
Δημοσίευση σχολίου