Κυριακή, Αυγούστου 19, 2012

Μια θέση στην κυβέρνηση

Ακούστηκε ως "φήμη", από αυτές που ακούγονται αφειδώς σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι στις διάφορες συζητήσεις για ανίχνευση του εδάφους η Τρόικα που επισκέφθηκε την Κύπρο είχε παραμάσχαλα μια έρευνα με τους τομείς εργοδότησης που επιθυμούν οι νέοι στην Κύπρο, μια από αυτές που δείχνουν ότι πέραν των μισών νέων βλέπουν σαν επιθυμητή εργοδότηση μια δουλειά "στην κυβέρνηση". Η δε δημοσκόπηση μάλλον δεν ανέλυε σε πίνακες το μέχρι πού είναι διατεθημένοι να φθάσουν ώστε να καταφέρουν να "βολευτούν" σε μια θέση στο δημόσιο.

Η Τρόικα βέβαια θα είχε παραμάσχαλα την έρευνα προφανώς ως ένδειξη του πόσο καλύτερο είναι το επίπεδο της ανταμοιβής των κρατικών υπαλλήλων σε σχέση με την εργασία που προσφέρουν, αφού κατέχουν τις πιο περιζήτητες θέσεις εργασίας στην κυπριακή οικονομία, και ως πειστήριο πως περικοπές σε ωφελήματα του δημοσίου δε θα έφερναν σε δυσμένεια τους κατόχους των "ονειρικών" αυτών θέσεων εργασίας, ασχέτως του πόσο θα ωρύετο ο Γλάυκος Χατζηπέτρου. 

Ακόμα και αν αυτή η "φήμη" ότι η Τρόικα κουβαλόυσε μαζί της την έρευνα δεν είναι αλήθεια, ακόμα και χωρίς προβλήματα στην οικονομία, ακόμα και χωρίς τρόικα, η πραγματικότητα εδώ και κάμποσα χρόνια στον τόπο μας είναι απογοητευτική για την κοινωνία μας και τρομακτική για το μέλλον μας. Αν είναι ποτέ δυνατόν στην πιο ζωντανή ομάδα του πληθυσμού, στην οποία κάθε κράτος και κάθε έθνος επενδύει τις ελπίδες της για το όποιο μέλλον, να έχει ως όνειρο στα 18 και στα 20 χρόνια να διοριστεί στο δημόσιο. Κλειδώνοντας, μέσω των πλούσιων προνομίων που προσφέρονται, τα πιο λαμπρά σου μυαλά σε μια δημόσια υπηρεσία βαρυγκομούσα, καθόλου παραγωγική και στερώντας τους οποιοδήποτε κίνητρο δημιουργίας (περισσότερο αντι-κίνητρα δίνονται στο δημόσιο) και αξιολογικής προόδου στη σταδιοδρομία τους ένα είναι το σίγουρο: ότι έχεις υποθηκεύσει το μέλλον των αρκετών επόμενων γενεών (κάτι το οποίο γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες και εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα στην Κύπρο). Στερώντας τα δημιουργικά μυαλά από τους τομείς της οικονομίας που μπορούν να παράξουν και να οδηγήσουν την κοινωνία σε καλύτερους ορίζοντες το μόνο που καταφέρνεις είναι να πετύχεις τη στράτευση εφήμερων πελατειακών υποστηρικτών στις κομματικές φιλοδοξίες σου σε βάρος όμως, θλιβερά, της προόδου και της γενικότερης προκοπής της κοινωνίας. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο κατανοητό και φανερό σε μία περίοδο κρίσης και ύφεσης, όταν μόνη επιλογή σωτηρίας σου είναι να έχει κάποιους έτοιμους για να σε τραβήξουν από τον βάλτο. 

3 σχόλια:

Nikolas Markou είπε...

Αγαπητέ grxter προφανώς και οι άνθρωποι ανταποκρίνονται σε οικονομικά κίνητρα ανεξάρτητα από το μακροοικονομικές συνέπειες. Δε θα μπορούσα ποτέ να φταίξω κάποιον που επιζητεί την σιγουριά και τον παχυλό μισθό της δημόσιας εργασίας. Αντιθέτως όμως αυτοί που γνωρίζουν(?) ή θα έπρεπε να γνωρίζουν τις συνέπειες φέρουν απόλυτη ευθύνη.

PS. Το τέλος της δημοκρατίας έρχεται όταν αντιθηφθείς ότι μπορείς να ψηφίσεις για το μισθό σου.

Ανήρ Πάφιος είπε...

Σίγουρα η ευθύνη ανήκει σε εκείνον που οδηγεί την κοινωνία σε τέτοια αδιέξοδα, κατ επιλογήν, ώστε να καταλήγει ο κόσμος να ψηφίζει για τον μισθό του, αλλά και στον κόσμο που δεν μπορεί να αντιληφθεί πού βαδίζει ψηφίζοντας με κριτήριο τον μισθό του.

Nikolas Markou είπε...

Σύντροφε εγώ λέω ότι ο περισσότερος κόσμος δεν έχει α. Ούτε την όρεξη β. Ούτε τις πνευματικές ικανότητες γ. Ούτε την πλήρη εικόνα για να πει "εγώ δε θα ωφελειθώ εις βάρος της μελλοντικής κοινωνίας".
Εξού και η τυπική απάντηση αν κάνεις ανάλυση σε κάποιον θα είναι α. Καλά εγώ έκαμα τη διαφορά ; β. Αν δε το έκανα εγώ θα το έκανε κάποιος άλλος.
Εξού και για μένα ο μόνος υπαίτιος είναι ο πολιτικός.

Related Posts with Thumbnails