Η πρώτη του μηνμονίου

Άγιος Γεώργιος Πέγειας, Ακρωτήριο Δρέπανο. Τοπίο ειδυλλιακό, άγρια ομορφιά, ένα παραθαλάσσιο ξωκλήσι, τοποθετημένο μοναδικά στην κορφή ενός λαξευτού γκρεμού που σε αφήνει να απολαύσεις κάτω να απλώνεται το γραφικό λιμανάκι με τη μικρή παραλία και λίγο παραπέρα το μικρό νησάκι του Γερονησου με την ζηλευτή γεωμετρική τελειότητα. Να δεις της θάλασσας τα μπλε να σμίγουν πέρα στον ορίζοντα με τα γαλάζια τ' ουρανού.

Τόπος ερωτικός, ποιητικός και χώρος μοναδικός για ξεχωριστές στιγμές, γάμους, βαπτίσεις, προεδρικά διαγγέλματα για ένταξη σε μνημόνιο... Ο άλλος έτρεχε στα Καστελόριζα για να δώσει τον παλμό.

Άξιον απορίας

Υπάρχει μια φράση που τη θυμούνται οι πολιτικοί ταγοί του τόπου σε κάθε προεκλογική περίοδο, μια που λέει "η γυναίκα του Καίσαρα θα πρέπει και να φαίνεται τίμια". Αυτή η φράση ταιριάζει γάντι (και) αυτή την περίοδο στην προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Εν προκειμένω στον υπουργό των οικονομικών και δι' αντανακλάσεως σε αυτόν που τον διόρισε οραματιζόμενος μια "δίκαιη κοινωνία".

Κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες το πόρισμα της έρευνας της Κεντρικής τράπεζας της Κύπρου σε σχέση με το "σκάνδαλο των αξιογράφων". Με λίγα λόγια οι δυο μεγάλες τράπεζες του νησιού, Κύπρου και Λαϊκή, καταχρώμενες την εμπιστοσύνη και την άγνοια των πελατών τους (!) υφάρπαξαν ένα ποσό 1,4 δισεκατομμυρίων Ευρώ μετατρέποντας καταθέσεις σε αξιόγραφα/χρεόγραφα, αποκρύπτοντας από τους ενδιαφερόμενους ότι πλέον τα χρήματά τους τα τοποθετούσαν σε επενδυτικά προϊόντα μεγάλου ρίσκου και όχι καταθετικά. Η κεντρική τράπεζα έκανε έρευνα για το θέμα και στο πόρισμά της φαίνεται ότι δικαιώνει τους καταθέτες και εντοπίζει ότι όντως οι τράπεζες κινήθηκαν δόλια και αποκρύβοντας τους κινδύνους της επένδυσης, παρουσιάζοντας τα αξιόγραφα σαν καταθετικά προϊόντα, αλλά και με άλλους τρόπους στην ουσία πήραν τα χρήματα των καταθετών.

Εδώ βεβαίως αναφέρω παρενθετικά ότι η Κεντρική Τράπεζα ως εποπτική αρχή των τραπεζών όφειλε να είχε ενεργήσει προληπτικά εμποδίζοντας τις τράπεζες να λειτουργήσουν όπως η ίδια εκ των υστέρων διαπιστώνει στο πόρισμά της.

Επανέρχομαι στο πόρισμα. Εκεί, με βάση τα δημοσιεύματα του τύπου -που δεν έχουν διαψευστεί από τους ενδιαφερόμενους,  αναφέρονται ως "ηθικοί αυτουργοί" συγκεκριμένα μεγαλόσχημα στελέχη των τραπεζών. Για την τράπεζα Κύπρου μεταξύ των ονομάτων και το τότε στέλεχος της τράπεζας και νυν υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Βάσος Σιαρλή. Κατά πόσο μπορεί αυτό να θεωρηθεί αποδεκτό είναι άξιον απορίας. Πώς γίνεται ένας εξ αυτών που είχαν τη γενική εποπτεία για την έκδοση των αξιογράφων και την προώθησή τους στο κοινό με τον τρόπο που αυτά προωθήθηκαν, εγκλωβίζοντας αρκετές χιλιάδες κυπρίων εν αγνοία τους στη δίνη μιας πολύ υψηλού ρίσκου επένδυσης -ώστε οι τράπεζες να βρουν χρήμα για να χρηματοδοτήσουν τις επερχόμενες ζημιές τους- να αλλάζει πλευρά και να κάθεται εκ μέρους της κυβέρνησης πλέον και να διαπραγματεύεται με την τρόικα το μέλλον των αξιογράφων και τη σωτηρία του τραπεζικού συστήματος. Υπάρχει ποτέ περίπτωση ο ίδιος να ζητήσει, σε περίπτωση που χρειάζεται, να διωχθούν οι υπεύθυνοι για το σκάνδαλο; Ή μετά που έκαψε (μαζί με άλλους) μερικές χιλιάδες καταθετών με τον πρότερο βίο του, και αφού απολαυσε ένα πλούσιο εφ' άπαξ, από τη θέση του υπουργού θα δει με άλλο μάτι τα θύματά του;

το Κόμμα και τα μάτια σας

Εάν η Τρόικα επιμένει σε οδυνηρότατα μέτρα για να παραμείνου στη ζώνη του Ευρώ, εμείς θα πεισμώσουμε και θα πούμε ότι δε φεύγουμε από τη ζώνη του Ευρώ γιατί είναι σημαντικό αυτό το ζήτημα. Παραμένουμε, όσο οδυνηρά και αν είναι τα μέτρα;

Τάδε έφη ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ σε συνέντευξή του προ ημερών. Αυτά είναι τα ακριβή λόγια, χωρίς καμια περιστροφή ή παρερμηνεία, του ανθρώπου που διαχειρίζεται την πρόσφατη εντολή του πρωην γενικού γραμματέα Δημήτρη Χριστόφια "το κόμμα και τα μάτια σας". Το ΑΚΕΛ αφού μέσα σε μια πενταετία κατόρθωσε να δημιουργήσει κρατήρες κυριολεκτικά και μεταφορικά στα θέματα με τα οποία διακυβερνητικά ασχολήθηκε αποφάσισε, για να προστατεύσει το κόμμα πρωτίστως και τα μάτια του ακολούθως, να ολοκληρώσει την παράσταση του στην εξουσία με ένα θεαματικό "Σάλτο μορτάλε".

Στη δίνη των προεδρικών εκλογών και στην προσπάθεια μέσα στην πιο αντίξοη περίοδο της ιστορίας του το κόμμα να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του η γραμμή πλεύσης του επιλέγει να γίνει το γαία πυρι μειχθείτω. Ο στόχος φαίνεται σαφής. Χρειάζεται να δημιουργηθεί ένας "ιδεολογικός εχθρός" για να βάλλεται από το κόμμα.

Μέχρι τώρα αυτός ήταν ο Νίκος Αναστασιάδης, τον οποίο μια πενταετής διακυβέρνηση του ΑΚΕΛ και του Δημήτρη Χριστόφια έχει μετατρέψει από κόκκινο πανί για τους ψηφοφόρους το 2008 σε υποψήφιο "ελπίδας" το 2012. Φαίνεται και από τις τοποθετήσεις στελεχών του κόμματος που εδώ και ένα χρόνο στόχευαν στο να περάσουν το μήνυμα ότι οι μεταλλάξεις του προέδρου του ΔΗΣΥ είναι απλά μελάνι για να θολώσουν τα νερά και να ανελιχθεί στην εξουσία. Μάλλον οι μετρήσεις δείχνουν πως η ιδοελογικοποίηση των προεδρικών χτυπώντας μόνο τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, και εσχάτως τον άλλο ανθυποψήφιο Γιώργο Λιλλήκα δε συσπειρώνει τους (πολλούς) απογοητευμένους και τρομαγμένους από τα επιτεύγματα της πενταετούς διακυβέρνησης του ΑΚΕΛ ψηφοφόρους. Εδώ είναι που βρέθηκε ο καινούριος εχθρός. Η τρόικα, ο νεοφιλελεύθερος μπαμπούλας που μαζί με τον Νικόλα και τον Αβέρωφ θέλουν να κονιορτοποιήσουν τον απλό άνθρωπο και το κράτος πρόνοιας γιατί έτσι την βρίσκουν καλύτερα, αλλά το Ανορθωτικό Κόμμα του Εργαζόμενου Λαού θα σταθεί εμπόδιο στα σχεδιάσματα αυτά.

Ψιλά γράμματα βέβαια το ότι ο παραλογισμός του κυπριακού συστήματος τα πρώτα χρόνια της κρίσης έδινε αυξήσεις στο προσωπικό του τη στιγμή που μειώνονταν τα εισοδήματα της κεντρικής διοίκησης. Ψιλά γράμματα το ότι εν μέσω κρίσης εξασφαλιζόταν τιμαριθμική αναπροσαρμογή του μισθού με βάση τις τιμές των τσιγάρων και του ψωμιού για τον μεγαλόσχημο κρατικό υπάλληλο της κλίμακας Α16. Ψιλά γράμματα το ότι η απάθεια στην αντιμετώπιση όλης αυτής της κατάστασης από την κυβέρνηση του ΑΚΕΛ οδήγησε στο να μην βρίσκει  το κράτος από αλλού πόρους χρηματοδότησης για το έλλειμμα του προϋπολογισμού που θα φθάσει στο 5%, παρά μόνο από τον δανεισμό μέσω της τρόικας. Αυτή τη στιγμή το μότο είναι το "Κόμμα και τα μάτια σας".

Μια θέση στην κυβέρνηση

Ακούστηκε ως "φήμη", από αυτές που ακούγονται αφειδώς σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι στις διάφορες συζητήσεις για ανίχνευση του εδάφους η Τρόικα που επισκέφθηκε την Κύπρο είχε παραμάσχαλα μια έρευνα με τους τομείς εργοδότησης που επιθυμούν οι νέοι στην Κύπρο, μια από αυτές που δείχνουν ότι πέραν των μισών νέων βλέπουν σαν επιθυμητή εργοδότηση μια δουλειά "στην κυβέρνηση". Η δε δημοσκόπηση μάλλον δεν ανέλυε σε πίνακες το μέχρι πού είναι διατεθημένοι να φθάσουν ώστε να καταφέρουν να "βολευτούν" σε μια θέση στο δημόσιο.

Η Τρόικα βέβαια θα είχε παραμάσχαλα την έρευνα προφανώς ως ένδειξη του πόσο καλύτερο είναι το επίπεδο της ανταμοιβής των κρατικών υπαλλήλων σε σχέση με την εργασία που προσφέρουν, αφού κατέχουν τις πιο περιζήτητες θέσεις εργασίας στην κυπριακή οικονομία, και ως πειστήριο πως περικοπές σε ωφελήματα του δημοσίου δε θα έφερναν σε δυσμένεια τους κατόχους των "ονειρικών" αυτών θέσεων εργασίας, ασχέτως του πόσο θα ωρύετο ο Γλάυκος Χατζηπέτρου. 

Ακόμα και αν αυτή η "φήμη" ότι η Τρόικα κουβαλόυσε μαζί της την έρευνα δεν είναι αλήθεια, ακόμα και χωρίς προβλήματα στην οικονομία, ακόμα και χωρίς τρόικα, η πραγματικότητα εδώ και κάμποσα χρόνια στον τόπο μας είναι απογοητευτική για την κοινωνία μας και τρομακτική για το μέλλον μας. Αν είναι ποτέ δυνατόν στην πιο ζωντανή ομάδα του πληθυσμού, στην οποία κάθε κράτος και κάθε έθνος επενδύει τις ελπίδες της για το όποιο μέλλον, να έχει ως όνειρο στα 18 και στα 20 χρόνια να διοριστεί στο δημόσιο. Κλειδώνοντας, μέσω των πλούσιων προνομίων που προσφέρονται, τα πιο λαμπρά σου μυαλά σε μια δημόσια υπηρεσία βαρυγκομούσα, καθόλου παραγωγική και στερώντας τους οποιοδήποτε κίνητρο δημιουργίας (περισσότερο αντι-κίνητρα δίνονται στο δημόσιο) και αξιολογικής προόδου στη σταδιοδρομία τους ένα είναι το σίγουρο: ότι έχεις υποθηκεύσει το μέλλον των αρκετών επόμενων γενεών (κάτι το οποίο γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες και εξακολουθεί να γίνεται και σήμερα στην Κύπρο). Στερώντας τα δημιουργικά μυαλά από τους τομείς της οικονομίας που μπορούν να παράξουν και να οδηγήσουν την κοινωνία σε καλύτερους ορίζοντες το μόνο που καταφέρνεις είναι να πετύχεις τη στράτευση εφήμερων πελατειακών υποστηρικτών στις κομματικές φιλοδοξίες σου σε βάρος όμως, θλιβερά, της προόδου και της γενικότερης προκοπής της κοινωνίας. Κάτι που γίνεται ακόμα πιο κατανοητό και φανερό σε μία περίοδο κρίσης και ύφεσης, όταν μόνη επιλογή σωτηρίας σου είναι να έχει κάποιους έτοιμους για να σε τραβήξουν από τον βάλτο. 

Φίλοι, καλώς ορίσατε στην Κύπρο!

Τρίτη 3 Ιουλίου 2012, ο ήλιος θα ανατείλει από ανατολικά και η εκκλησία θα γιορτάζει τον Υάκινθο και τη Ζουμπουλία. Αυτοί που αρχίζουν πραγματικά να γιορτάζουν από αύριο είμαστε όλοι οι παροικούντες εν Κύπρω αφού καλωσορίζουμε στην Κύπρο την αποστολή της Ε.Ε. και του Διεθνούς Νομισματικού ταμείου (στο εξής "τρόικα") για τις προπαρασκευαστικές ενέργειες που απαιτούνται για την εκπόνηση του κυπριακού "μνημονίου" στήριξης.

Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι η στήριξη θα είναι μόνο για  τον τραπεζικό τομέα και δε θα έχει να κάνει με τα δημόσια οικονομικά, αλλά και πως θα φροντίσει να μην πληγεί ο "πολίτης" από μέτρα. Κάτι που αποτελεί συνώνυμο του ότι η στήριξη θα είναι γενικότερη και θα πληρώσουν όλοι, γιατί αυτή ακριβώς είναι η αξιοπιστία της κυβέρνησης. Έτσι κι αλλιώς οι δηλώσεις από το Προεδρικό δεν έχουν ισχύ ούτε καν μέχρι να παίξουν στα δελτία των 8, αφού για ότι δεσμεύθηκε ο Πρόεδρος, πηγαίνοντας κόντρα στους συμβούλους του (είτε τους διόριζε ο ίδιος ως υπουργούς, είτε τους βρήκε ως διοικητές) διαψεύστηκε μερικούς μήνες αργότερα. 

Μπορεί αλλιώς να φανταζόσασταν, κύριε Πρόεδρε, την πρώτη μέρα μετά την ανάληψη της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Κύπρο, αλλά... Για την ώρα λοιπόν, κύριε Χριστόφια -που κατέχετε κατά δήλωσή σας καλά το πώς λειτουργεί η πολιτική στην οικονομία- καλωσορίστε στα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου στη Λευκωσία τους "αποικιοκράτες", (κατά δήλωσή σας) απεσταλμένους της τρόικας.

Ανακαλύπτοντας την ταχινόπιτα

Κάποιοι από τους βουλευτές δεν ανησύχησαν ποτέ για το εισόδημά τους, πώς να έρθουν τώρα στη θέση του υπαλλήλου του ΡΙΚ που περιμένει τον μισθό του.

Μια φράση που άκουσα από κάποιον, προφανώς εργαζόμενο στο ΡΙΚ, ο οποίος διαμαρτυρόταν -δικαίως- για την μη καταβολή του μισθού για τον Μάρτιο στους υπαλλήλους του ιδρύματος. Ναι, έχουν δίκαιο και διαμαρτύρονται στο ΡΙΚ για την μη καταβολή των δεδουλευμένων τους και έχουν ενδεχομένως δίκαιο να το προβάλουν ακόμα και στις ειδήσεις. Ενδεχομένως όχι ως πρώτη είδηση για δυο μέρες και ούτε από την 30η του Μάρτη, αλλά ας είναι.

Το πρόβλημα μου με τους υπαλλήλους στο ΡΙΚ είναι ότι μόλις τώρα, ξαφνικά, ανακάλυψαν αυτή την τραγική πραγματικότητα. Το πρόβλημά μου είναι ότι θα απαιτούσα από αυτούς, δημοσιογραφικά, και να το ήξεραν ως πρόβλημα και να συναισθάνονταν την κατάσταση της κοινωνίας και να αναδείκνυαν το θέμα αυτό -κάτι που δεν γινόταν ιδιαίτερα στα έγκαιρα και αντικειμενικά δελτία ειδήσεων του καναλιού. Δυστυχώς ίσχυε και για τους ίδιους η ρήση ότι "μέχρι τώρα οι υπάλληλοι του ΡΙΚ δεν ανησυχούσαν για το εισόδημά τους και δεν μπορούσαν να έρθουν στη θέση άλλων συμπατριωτών τους που περιμένουν τους μισθούς τους". Όπως τότε που είχαν ανακαλύψει ότι στον ιδιωτικό τομέα τα τελευταία 2-3 χρόνια το προσωπικό χάνει μισθούς και θέσεις εργασίας, και το ανακάλυψαν επειδή ήρθε η ώρα να μειωθούν οι μισθοί και στο δημόσιο.

Μόλις τώρα ανακάλυψαν λοιπόν στο κρατικό ίδρυμα πως υπάρχουν υπάλληλοι ο οποίοι αργούν να πάρουν τον μισθό τους. Πως υπάλληλοι υπεραγορών, γαλακτοβιομηχανιών, βιομηχανιών αλλαντικών, εταιριών παροχής υπηρεσιών όπως λογιστικά, πληροφορικής κλπ. ακόμα και συνάδελφοί τους σε άλλα ΜΜΕ ζουν σε μια τόσο δραματική κατάσταση το τελευταίο διάστημα. Τώρα ήρθε ο υπάλληλος του ΡΙΚ στη θέση να "περιμένει τον μισθό του" και σχεδόν φθάνει στο σημείο να κατανοήσει το πρόβλημα που ζούσαν πολλοί εξ' ημών για ένα μεγάλο διάστημα. Ε, λοιπόν, welcome to the club.

Τέλος εποχής

Μέσα σε ένα διάστημα μερικών ημερών η αεροπορική βιομηχανία της Ευρώπης διέγραψε από τους αιθέρες δυο εταιρίες. Την Ισπανική spanair ιδρυθείσα το 1986 με έδρα τη Βαρκελώνη και ένα στόλο 29 αεροσκαφών και την Ουγγρική Malev, κρατική εταιρία από το 1946 και εθνικό αερομεταφορέα της Ουγγαρίας. Και οι δυο εταιρίες παρά τα σπασμωδικά μέτρα και τις περικοπές στις οποίες κατέφυγαν δεν κατάφεραν να ανακόψουν την πορεία στην οποία εισήλθαν λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και του τρόπου λειτουργίας τους. Από την άλλη, το κενό που άφησαν πίσω τους ήρθαν να καλύψουν άλλες εταιρίες, όπως η ιρλανδική Ryanair η οποία ανακοίνωσε την ίδρυση μιας βάσης στη Βουδαπέστη με 4 αεροσκάφη εκμεταλλευόμενη το κενό που αφήνει η Malev αλλά και πακέτων "διάσωσης" των επιβατών που έμειναν καθηλωμένοι στα αεροδρόμια της Ευρώπης λόγω των πτωχεύσεων. Το εντυπωσιακό της ευελιξίας της εταιρίας είναι ότι ανακοίνωσε τη δημιουργία της βάσης και την έναρξη των πτήσεων δίνοντας χρόνο προετοιμασίας του εγχειρήματος 2 εβδομάδες. Είναι προφανές ότι επί χάρτου πρέπει να είχαν γίνει προεργασίες για να είναι έτοιμη η εταιρία σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο να εκμεταλλευτεί αμέσως το κενό. Αυτό το ακαριαίο αντανακλαστικό είναι που λείπει από πολλές αεροπορικές και μη εταιρίες που για χρόνια ζούσαν και λειτουργούσαν σε πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Αυτή η μη προσαρμογή στις συνθήκες του σήμερα είναι που άφησε στην ιστορία και την Ολυμπιακή στην Ελλάδα, τη Swissair στην Ελβετία και απειλεί και τις ντόπιες Κυπριακές Αερογραμμές. Η κυβέρνηση αυτή την περίοδο ανακοίνωσε ότι τελικώς ψάχνει για στρατηγικό επενδυτή ώστε να πωλήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της εταιρίας. Είναι η ύστατη απόπειρα διάσωσης της. Βασικά θα έλεγα ότι είναι η παρθενική απόπειρα διάσωσής της αφού είναι η πρώτη φορά που θα επιχειρηθεί να αφεθεί η εταιρία να λειτουργήσει μακριά από κρατικά διορισμένο διοικητικό συμβούλιο, το οποίο συνήθως στην ιστορία απήρτηζαν δεινόσαυροι της πολιτικής και απόμαχοι των κομματικών λιστών που ουδεμία σχέση είχαν με την αεροπορική βιομηχανία και ενίοτε και με το επιχειρείν. Αυτή λοιπόν είναι η μόνη προσπάθεια της εταιρίας να καταφέρει να κολυμπήσει στα βαθιά, χωρίς τα κυβερνητικά βαρίδια στο συμβούλιο της αλλά και χωρίς τα οικονομικά σωσίβια που της πετούσε κατά καιρούς η εξουσία ώστε να συνεχίζει να φιλοξενεί τα κρατικά βαρίδια.

10 χρόνια μετά

Η στιγμή.

Ήταν Πρωτοχρονιά του 2002, μόλις είχε γυρίσει ο χρόνος όταν οι Έλληνες γίνονταν μάρτυρες μιας ιστορικής στιγμής για τη χώρα. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο Κώστας Σημίτης, πραγματοποιούσε από ΑΤΜ την πρώτη ανάληψη που γινόταν στην Ελλάδα σε ευρώ. Ήταν η στιγμή που η δραχμή περνούσε πια στην ιστορία.

Από ρεπορτάζ του Βρετανικού BBC, θυμόμαστε ότι η εισδοχή της χώρας στο Ευρώ συνοδεύτηκε με ελαφρές δυσκολίες, και για το κλείδωμα της ισοτιμίας με τη δραχμή αλλά και με ένα πακέτο μέτρων λιτότητας ώστε να επιτευχθούν τα κριτήρια σύγκλισης.

Ο τότε υπουργός οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου, περιέγραφε την είσοδο της χώρας στο Ευρώ ως μια ιστορική μέρα που θα ενέτασσε την Ελλάδα στον πυρήνα της Ευρώπης. Ο τότε πρόεδρος της ΕΚΤ Wim Duisenberg προειδοποιούσε ότι η χώρα θα χρειαζόταν να καταβάλει σκληρές προσπάθειες για βελτίωση των οικονομικών παραγόντων και κυρίως για να ελέγξει τον διογκούμενο της πληθωρισμό.

Δέκα χρόνια μετά το μόνο που μένει είναι το Ευρώ και η λιτότητα. Η χώρα επ' ουδενί δεν κατόρθωσε να ελέγξει τα οικονομικά της προβαίνοντας σε σχεδόν τακτικές μνημειώδεις σπατάλες πόρων χωρίς προφανή αποτελέσματα και δίνοντας ατελείωτα παραδείγματα διασπάθισης εγχώριων και κοινοτικών χρημάτων κάτω από τραπέζια και χωρίς από αυτά να επωφελείται αναπτυξιακά η οικονομία. Η παγκόσμια οικονομική κρίση και η ακόλουθη κρίση χρέους στην Ευρωζώνη έφεραν την Ελλάδα, όπως σωστά είχε προβλέψει ο Γιάννος Παπαντωνίου πριν 10 χρόνια, στην καρδιά της Ευρώπης. Στην καρδιά του προβλήματος χρέους της Ευρώπης. Το οικοδόμημα του Ευρώ, με τα πολλαπλά του προβληματα και τις δαιδαλώδεις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και τη διστακτικότητα των Ευρωπαίων να σκεφτούν ευρωπαϊκά μπροστά στα εγχώρια πολιτικά κόστη σε συνδυασμό με τα ατέλειωτα ζητήματα στην εσωτερική λειτουργία της Ελληνικής οικονομίας κάνουν τη δεκαετή επέτειο από την είσοδο του Ευρώ στη ζωή των Ελλήνων και των Ευρωπαίων μια όχι και τόσο λαμπρή επέτειο.

Και επειδή λένε ότι πολλές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, δείτε πιο κάτω το υπόλοιπο της πιο πάνω φωτογραφίας. Δίπλα στον Κώστα Σημίτη φαίνεται το ΑΤΜ της Εθνικής Τράπεζας από όπου έγινε η ανάληψη των μετρητών και ένας ακόμα κύριος.

Ο Λουκας Παπαδήμος. Τότε χειροκροτών τον πρωθυπουργό ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, σήμερα προσπαθεί να πιλοτάρει τη χώρα στην τελευταία προσπάθεια αυτή να αποφύγει την συντριβή, έχοντας όμως παράλληλα αρκετά αχρείαστα βαρίδια του παλαιοκομματικού βαθέος κράτους της Ελλάδας που δημιουργούν επιπρόσθετα προβλήματα στην απέλπιδα του προσπάθεια.

Ο Όμηρος χάλασε την Αφροδίτη

Η είδηση: Άρχισαν χτες από την πλατφόρμα - γεωτρύπανο "Όμηρος" για λογαριασμό της αμερικανικής εταιρίας Noble Energy, οι εργασίες για τις γεωτρήσεις στα πλάισια των ερευνών για κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου. Οι έρευνες είναι εντός του "Οικοπέδου 12", που η Noble έχει ονομάσει "Αφροδίτη", και βρίσκονται στο νοτιότερο τμήμα της ΑΟΖ της Κύπρου που συνορεύει με τις ΑΟΖ του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Οι έρευνες άρχισαν στη σκιά των απειλών που εκτόξευε κατ' εξακολούθηση η Τουρκία, που ισχυριζόταν ότι δεν δικαιούται η Κυπριακή Δημοκρατία (εντάξει δεν μας αποκαλεί έτσι) να προβεί σε κάτι τέτοιο και ενδεχόμενη έναρξη εργασιών εντός της κυπριακής ΑΟΖ θα αποτελούσε λόγο για αντίδραση "άνευ ορίων" από πλευράς της.

Θεώρησα ότι για το ιστορικό του πράγματος έπρεπε να περιλάβω και την είδηση στο ποστ. Λογικό είναι το θέμα να τυγχάνει εκτενέστατης κάλυψης -και με αρκετές υπερβολές και ανακρίβειες- από πλευράς των ΜΜΕ, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό.  Και βέβαια οι εκτενείς αναφορές σε συνδυασμό με τις επιλεγμένες ονομασίες που αφορούν το γεγονός δίνει ευφάνταστους τίτλους με αστείες προεκτάσεις.

Αρχικά η επιλογή του ονόματος του οικοπέδου. Είναι πρώτα από όλα γυναικείο και κατά δεύτερον φέρει το όνομα της αρχαίας Θεάς του Έρωτα... Που ναι μεν σχετίζεται με την Κύπρο, αλλά ως συνέπεια της επιλογής υπάρχει ένας συνειρμός σε φράσεις τύπου "Ξεκίνησε το τρύπημα της Αφροδίτης", "Άρχισαν να δουλεύουν στην Αφροδίτη" κλπ. Και σαν να μην έφτανε αυτό η πλατφόρμα που χρησιμοποιείται ονομάζεται Όμηρος. Ε, αυτό έρχεται και δένει. "Ο Όμηρος τρυπά την Αφροδίτη" έλεγε η Καθημερινή στην online εκδοσή της. Δε χρειάζεται κάτι περισσότερο, έχουμε ήδη μπει στο αχανές σύμπαν των τίτλων πορνοταινιών. Ήδη παρόμοιοι τίτλοι παίζουν στο twitter αλλά και στα ενημερωτικά portals. Μάλιστα ο τίτλος της διαδικτυακής έκδοσης του Πολίτη σήμερα το πρωί (κάτω εικόνα) τα είχε πεί όλα. "Διείσδυση στην «Αφροδίτη»".

Τουρισμός - ψευδοτουρισμός

Διαβάζω στον τύπο διάφορες αναλύσεις που ασχολούνται με την αύξηση που παρατηρείται φέτος στο τουριστικό ρεύμα προς Κύπρο (πχ. 1,2,3) σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο. Διαπιστώνεται σημαντική αύξηση στους αφικνούμενους τουρίστες στο νησί κάτι που είναι προφανώς θετικό για την οικονομία του τόπου κατά την δυσμενή περίοδο που αυτή διανύει.

Σε αρκετά δημοοοσιεύματα επιχειρείται μια ενδεχόμενη εξήγηση της αύξησης αυτής και η αιτιολογήσεις που δίνονται κινούνται σε δυο κύριους πυλώνες, πρώτον στην ταραγμένη πολιτικοκοινωνικά περίοδο της "Αραβικής Άνοιξης" που είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση του αριθμού των επισκεπτών σε άλλους τουριστικούς προορισμούς της Μεσογείου και δεύτερον στο άνοιγμα της Ρωσικής τουριστικής αγοράς και προς την Κύπρο.

Από την άλλη πλευρά "τρομακτική" αύξηση στον αριθμό επισκεπτών φαίνεται να καταγράφεται και στις κατεχόμενες περιοχές της Κύπρου. Τα πιο πάνω και μια παρατήρηση κατά τις τελευταίες επισκέψεις μου στο αεροδρόμιο Λάρνακας, μου δημιούργησαν μια απορία. Αλήθεια, πόσοι από τους τουρίστες που μετρά η στατιστική υπηρεσία να φθάνουν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας όντως καταλήγουν να κάνουν τουρισμό στις ελεύθερες περιοχές;

Όσοι βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα στο αεροδρόμιο Λάρνακας, αλλά και όσοι οδήγησαν στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Λάρνακας σίγουρα θα έχουν δεί αναρίθμητα οχήματα με αριθμούς εγγραφής του ψευδοκράτους από σαλούν μέχρι και βαν να κινούνται με καλυμμένο το γράμμα "Τ" (που υποδηλώνει πως πρόκειται για ταξί) στις πινακίδες τους. Θα έχουν δεί και πολλά τέτοια οχήματα σταματημένα είτε στους χώρους στάθμευσης του αεροδρομίου είτε στις ράμπες πρόσβασης στις αφίξεις, προφανώς αναμένοντας να παραλάβουν κόσμο. Μάλιστα για το θέμα της δραστηριοποίηση τουρκοκυπρίων αλλά και άλλων παρανόμων ταξιτήδων στο αεροδρόμιο Λάρνακας είχαν κινητοποιηθεί και οι επαγγελματίες οδηγοί της επαρχίας Λάρνακας στις αρχές του καλοκαιριού. Είναι επομένως σαφές, ότι η έντονη αυτή -παράνομη- δραστηριοποίηση αφαιρεί ένα ποσοστό από τις αφίξεις που καταγράφει και ανακοινώνει το υπουργείο εμπορίου και ο ΚΟΤ. Ένα θέμα λοιπόν είναι, αφού κάνουν τα στραβά μάτια ανεχόμενοι αυτή τη δραστηριότητα, κατά πόσο συνυπολογίζουν και το ποσοστό μείωσης των τουριστών που αυτή επιφέρει, ή τελικά εμείς χαιρόμαστε για την αύξηση των επισκεπτών στα κατεχόμενα;

Μίκης Θεοδωράκης

Συγγνώμη, αλλά υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα που θεωρούν ιδεολογία τα όσα λέει ο Μίκης Θεοδωράκης; Δεν κρίνω ούτε την υπόλοιπη του πολιτική πορεία (η οποία είχε και τα πάνω και τα κάτω της και τις στροφές της) παρά μόνο τα τις τελευταίες δράσεις του. Συγκεκριμένα, μετά τις επιστολές στο "Δεν πληρώνω" και τους "αγανακτισμένους", ακούγοντας μόνο μερικά αποσπάσματα της ομιλίας του Μίκη στα Προπύλαια το μόνο βέβαιο συμπέρασμα είναι ότι οι γύρω από αυτόν θα πρέπει να τον προστατεύσουν.

Τα όσα "επαναστατικά" και "ρηξικέλευθα" είπε, περιορίζονται σε συνθήματα πλατείας και μόνο. Λόγια προς τέρψη των φωνασκούντων ακροατών του και τίποτα πέραν αυτού... Δυστυχώς από τα όσα σχόλια άκουσα για τα λεγόμενα του Μίκη, φένεται ότι η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν είναι ως σαν να αναφέρονται σε θεία λόγια. Ίσως χρειάζεται μόνο κάποιος από το πλήθος να αναφωνήσει πως "ο βασιλιάς είναι γυμνός", πως αυτά δεν μπορεί να είναι οι λύσεις του σοβαρού προβλήματος της Ελλάδος.

Κάλεσε, μεταξύ άλλων, τον κόσμο σε "ειρηνική επανάσταση" για να δημιουργήσει μια νέα επαναστατική κυβέρνηση με στόχο να κυρήξει απεχθή τα 3/4 των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας προς την τρόικα και να ζητήσει εν συνεχεία (η νέα κυβέρνηση) δανεικά από τη Ρωσία και την Κίνα. Βεβαίως δεν είπε πώς θα πείσει την Κίνα και τη Ρωσία να δώσουν δανεικά γνωρίζοντας ότι ο προηγούμενος που δάνεισε τη χώρα έχασε το 75% των χρημάτων που θα λάμβανε. (Σημειώνω εδώ ότι και ο κινεζικός οίκος αξιολόγησης αξιολογεί τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου στην κατηγορία junk από προχτές) Στη συνέχεια κάλεσε το πλήθος να τραγουδήσει το "Ένα το χελιδόνι" από το Άξιον Εστί, παρομοιάζοντας την παρούσα κατάσταση της χώρας με τη γερμανική κατοχή του '40, αξιολογώντας την δε και ως χειρότερη.

Η κατάσταση στη χώρα είναι πολύ δύσκολη και η κυβέρνηση δε δίνει στον κόσμο σχεδόν την παραμικρή ελπίδα ότι αντιλαμβάνεται και μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα στην κρατική δομή και λειτουργία, αλλά ταυτόχρονα και τα διάφορα μανιφέστα διαφόρων φιλόδοξων νοσταλγών επανάστασεων, που βλέπουν τον εαυτό τους ως αναγεννόμενους φοίνικες, περισσότερο μπερδεύουν παρά βοηθούν την όλη κατάσταση. Το πρώτο βήμα για να λυθεί το πρόβλημα είναι να συνειδητοποιήσει κανείς ποιά είναι η κατάσταση. Η προσγείωση στην πραγματικότητα απαιτεί την απεμπόληση των greek statistics, αλλά και των θεωριών συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες πάντα κάποιοι ξένοι θέλουν το κακό μας, και να δούμε πως εμείς δουλεύουνε για το καλό μας.

Αμαρτίες γονέων

Πέρασαν, έτσι ανεπαισθήτως, και τα πρώτα γενέθλια του Καστελλορίζου. Όχι του ιδίου του νησιού, αλλά του γεγονότος που έκανε το νησί σύμβολο. Η Ελλάδα πέρασε ήδη τον πρώτο χρόνο υποβασταζόμενη από τα δανεικά του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, και της ΕΕ. Της γνωστής στους Έλληνες "τρόικας" (Mr. Blue Eyes etc.).

Και πέρασε ανεπαισθήτως όχι τόσο στις μεγάλες μάζες του λαού. Εκεί τα εύκολα μέτρα που λήφθησαν είχαν επιπτώσεις, και μάλιστα άμεσες. Στα πρώτα θύματα πολίτες με περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και αύξηση φόρων αλλά και επιχειρήσεις, τις οποίες με έκτακτες εισφορές και παράτυπες παρακρατήσεις φόρων στραγγαλίζει καθημερινά. Αυτά είναι τα "εύκολα" μέτρα που μπορούσε να λάβει. Με μια εντολή "κόψτε τις πληρωμές" εφαρμόζονται. Δεν είναι δηλαδή τυχαίο που είναι και τα μόνα μέτρα που εφαρμόστηκαν. Βέβαια είναι βέβαιο ότι χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές, ακόμα και αν αυτές αντιβαίνουν την "ιδεολογία" του πρωθυπουργού, ο ίδιος θα πρέπει να προχωρήσει σε πιο ουσιαστικές αναδιαρθρώσεις. Η Ελλάδα κινείται σε διπλό πρόβλημα. Από τη μια χρωστά πολλά χρήματα ήδη και δεν βγάζει αρκετά χρήματα κάθε χρόνο ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της, άρα για την ετήσια επιβίωση χρειάζεται ακόμα περισσότερα. Ακόμα και με τις σκληρές περικοπές σε δαπάνες η κατάσταση παραμένει τραγικά ίδια. Οι λόγοι; Πολλοί. Τα στοιχεία δείχνουν ότι πέραν των περικοπών, η επιβολή φόρων έχει μόνο αρνητικό αποτέλεσμα. Στραγγαλίζει τον νομοταγή, ενώ τον φοροφυγά -που ήταν έτσι κι αλλιώς το πρόβλημα από πριν- δεν τον αγγίζει. Οι μηχανισμοί ελέγχου και είσπραξης είναι διαλυμένοι, όπως διαπιστώνουν διεθνείς οίκοι αλλά και ελληνικά ΜΜΕ.

Το μεγάλο ζήτημα που τίθεται είναι ότι, παρά την τραγικότητα της κατάστασης, η κυβέρνηση λειτουργεί σαν να κυβερνά κάποια άλλη χώρα. Κάποια Δανία του Βορρά... Παντελής ατολμία στη λήψη αποφάσεων, προστριβές, διαφωνίες και λαϊκιστικές κορώνες από τα ίδια τα μέλη της κυβέρνησης σε κάθε ευκαιρία, δράσεις και παρεμβάσεις του κράτους που παγώνουν η μια μετά την άλλη καταχωρούμενες στις ελληνικές καλένδες. Καμμία παρέμβαση για την οποία δεσμεύθηκε η κυβέρνηση δεν προχωρά, μετατάξεις ΟΣΕ, ιδιωτικοποιήσεις, άρση καμποτάζ, άνοιγμα επαγγελμάτων -φορτηγά, ταξί,κλπ, one stop shops. Επίσης ακόμα δεν τόλμησε να αντιπαρατεθεί με τα μεγάλα τζάκια των βολεμένων συνδικαλιστών. Αντί των διαρθρωτικών αλλαγών, η κυβέρνηση έχει επαναπαυθεί στην φορολόγηση, τακτοποίηση αυθαιρέτων και άλλα πασαλείμματα τα οποία ούτε την κατάσταση διορθώνουν μακροπρόθεσμα, ούτε τον κόσμο ικανοποιούν βραχυπρόθεσμα. Ακόμα και στις πιο μικρές παρεμβάσεις, κατασκευή ΧΥΤΥ στην Κερατέα για παράδειγμα, το κράτος δεν κατάφερε να μην γελοιοποιηθεί έχοντας για ένα τετράμηνο ολόκληρο εκστρατευτικό σώμα αγκιστρωμένο στους λόφους.

Η εικόνα της σοβαρότητας είναι μακριά από κάθε έκφανση λειτουργίας (;) της ελληνικής κυβέρνησης στην πιο σοβαρή κρίση ίσως που θα κλήθηκε το Ελληνικό κράτος να αντιμετωπίσει. Όταν πέρσι τέτοιο καιρό ο πρωθυπουργός με φόντο το λιμάνι του Καστελλορίζου τόνιζε ότι την ευκαιρία που δεν δίνουν στην Ελλάδα η αγορές θα την πάρει η χώρα μέσα από τις διαρθρωτικές αλλαγές που θα πραγματοποιήσει είχε υπ' όψη του τη διαχείριση στην οποία προέβη τον χρόνο που ακολούθησε; Δυστυχώς μόνο αισιοδοξία για το μέλλον δεν μπορεί κανείς να έχει με αυτή την κατάσταση, βλέποντας τον Παπανδρέου τον νεότερο να προσπαθεί να αντιμετωπίσει το τέρας που θεμελείωσε ο πατέρας του...