Η προσμονή της λύτρωσης

Σκίτσο του Πιν, Φιλελεύερος

Όπως θα έχετε προσέξει το τελευταίο διάστημα σχεδόν απέχω από το blog. Σε σημείο μάλιστα που δεν ασχολήθηκα καν με κάποια δημοσίευση για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές στην Κύπρο. Μια κρίσιμη εκλογική μάχη κυρίως λόγω της επικίνδυνα κρίσιμης κατάστασης στην οποία περιήλθε η Κύπρος και η κοινωνία της ένεκα της μαύρης πενταετίας που διήνησε ο τόπος από το 2008 ως σήμερα.

Έχω την αίσθηση ότι η αποχή μου αυτή οφείλεται στην απίστευτη απέχθεια και την αηδία που ένιωθα όποτε σκεφτόμουνα τα κοινά κατά το τελευταίο διάστημα. Δεν υπήρξε άλλη περίοδος της ζωής μου που συσχέτιζα τόσο έντονα την αηδία και τα κοινά. Δεν υπήρξε άλλωστε και άλλη περίοδος στη ζωή μου που έβλεπα γύρω μου τόση απόγνωση και μαρασμό. Τόση ερημιά και απελπισία στις ζωές και τα αισθήματα των ανθρώπων.

Το πιο τραγικό; Σε αυτή την κατάσταση δεν ήμουν μόνος. Δεν είχα πάθει εγώ κάποιου είδους παράκρουση, ούτε αντιπάθησα την κατάσταση αυτή από την πρώτη μέρα. Είναι κάτι που συσσωρεύθηκε από τις δράσεις και τις αντιδράσεις της κυβερνήσεως σε διάφορα ερεθίσματα και καταστάσεις. Και είναι κάτι που το βλέπω και το αισθάνομαι σε όλη την κοινωνία. Φοιτητές που θέλουν να δικαιούνται να έχουν όνειρα, νέους οικογενειάρχες που θέλουν να ξέρουν ότι θα υπάρχει μέλλον για τα παιδιά τους, γονείς που απογοητεύονται βλέποντας τα παιδιά τους να να ζουν σε μοίρα χειρότερη από αυτούς. 

Αυτή η κατάσταση κορυφώθηκε μετά την έκρηξη στο Μαρί. Αηδία, οργή και θυμός, ένας συνδυασμός των συναισθημάτων αυτών οποτεδήποτε έβλεπα ή άκουγα τον Πρόεδρο να μιλά, απογοήτευση και απελπισία όταν συνειδητοποιούσα τί έλεγε. Αποστροφή για το πόσο πολύ έχει ευτελισθεί ο Θεσμός από το άτομο. Η προεδρική δημοκρατία μπορεί να είναι ένα επικίνδυνο πολίτευμα. Και το ζήσαμε όλοι.

Είχαμε αρχίσει από νωρίς να παίρνουμε γεύση του τί θα ακολουθούσε. Ήταν οι "εισβολές των δυο μητέρων πατρίδων, ήταν οι δηλώσεις περί αλώβητης οικονομίας και η συνακόλουθη αδράνεια όταν όλοι έβλεπαν το τσουνάμι να πλησιάζει και όταν όντας σε ύφεση δίνονταν αυξήσεις στο προσωπικό του κράτους, ήταν οι λίστες διορισμών που διέρρεαν σωρηδόν. Και μετά, το γινάτι, η ατολμία δράσης, όταν ψήφιζε το "κούρεμα" στα ελληνικά ομόλογα αρνούμενος να μιλήσει με την Κεντρική Τράπεζα για τις συνέπειες, όταν στοίβαζε τα πυρομαχικά στο Μαρί αρνούμενος να δεχθεί ότι άλλοι μπορεί να ήξεραν καλύτερα, όταν με θράσος ακόμα και στο τέλος προτιμούσε να κόψει τα επιδόματα βοήθειας από ομάδες του πληθυσμού όπως οι ανάπηροι αλλά δεν άλλαξε τη θέση του για να προχωρήσει, παραδείγματος χάριν, στην παραχώρηση αδειών για καζίνο -κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα έφερνε περισσότερα και σιγουρότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία και αυτό το ύφος του αλάνθαστου και μαζί του κατατρεγμένου και του πολεμούμενου από μια διαπλανητική συνωμοσία. Λες και όλοι οι υπόλοιπο άλλη δουλειά δεν έχουν από το να πολεμούν την κυβέρνηση της Κύπρου για να αποτύχει επειδή αυτή νομίζει (και είναι περήφανη για αυτό που νομίζει) πως είναι κομμουνιστική. Λες και δεν έφθαναν οι ενέργειες (και μη) της κυβέρνησης, χρειαζόταν και συμπαιγνία του σύμπαντος για να οδηγηθούμε στην καταστροφή.

Εδώ και ενάμιση χρόνο, μετά την καταστροφή στο Μαρί, ουσιαστικά δεχόμαστε ως κοινωνία στωικά τα απανωτά χαστούκια στην περηφάνια μας, στη ζωή μας στην καθημερινότητα μας και μετράμε τις μέρες. Μετράμε τις μέρες μέχρι τη λύτρωση μας. Η 17η Φεβρουαρίου μπορεί είναι μέρα λύτρωσης. Είναι η μέρα που η ελπίδα μπορεί να επανέλθει στον τόπο, αρκεί να φύγουν αυτοί που οδήγησαν και ακολούθως έσπρωξαν τον τόπο στον γκρεμό και ακόλουθα, χωρίς ίχνος αιδούς, επαίρονται για τα κατορθώματα της διακυβέρνησής τους. Οποιοσδήποτε άλλος είμαι βέβαιος ότι μπορεί καλύτερα. Άλλωστε τί μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό που περάσαμε; Εύχομαι προσεκτική ψήφο και καλή λύτρωση σε όλους μας. 

Απλά αναλογική

Ο ελληνικός λαός τελικώς μίλησε. Μίλησε, είπε κάτι μάλλον δυσνόητο -αν κρίνω από το πόσες ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος ακούστηκαν- και εν τέλει θα κληθεί να ξαναμιλήσει σε ένα μήνα. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου ήταν τα εικονιζόμενα πιο κάτω.

Μια εβδομάδα μετά τις εκλογές οι αρχηγοί των τριών πρώτων κομμάτων έλαβαν διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας για να αντιληφθούν όλοι ότι αυτά που χώριζαν μεταξύ τους τα κόμματα ήταν - προφανώς - περισσότερα από αυτά που μπορούσαν να τους ενώσουν.

Με ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή να δηλώνουν εκ προοιμίου ότι δεν ενδιαφέρονται για συνεργασία το παιχνίδι ήταν μεταξύ των υπολοίπων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδεχόταν να συνεργαστεί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ο Καμμένος των Ανεξάρτητων Ελλήνων δεν ήθελε ούτε νεκρός το Σαμαρά και τη ΝΔ. Υπό τις συνθήκες φάνηκε πόσο ακατόρθωτη είναι η προσπάθεια δημιουργίας κυβέρνησης στη βάση συνεργασιών κομμάτων στην Ελλάδα.

Με αυτά τα δεδομένα ακούγονταν τουλάχιστον φαιδρές, αν όχι μαζοχιστικές, οι προτάσεις της αριστεράς για χρήση απλής αναλογικής. Ναι, είναι πιο δίκαιο σύστημα και έχει διάφορα στα οποία μπορεί κανείς να δεχθεί ότι είναι καλύτερο από το σημερινό  Η αριστερά στην Ελλάδα δεν μπορεί να συνεννοηθεί μεταξύ της. Στην χώρα κατεβαίνουν 4 συνδυασμοί με όνομα που περιέχει ΚΚΕ (ΚΚΕ, μ-λ ΚΚΕ, ΚΚΕ μ-λ, και ΟΑΚΚΕ) συν ο ΣΥΡΙΖΑ με τις διάφορες συνιστώσες και τις ροές του, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν ξέρω τί άλλο. Σκεφθείτε, έχοντας υπ' όψη αυτό που ζήσαμε την περασμένη εβδομάδα το ενδεχόμενο να μπορέσουν να συσπειρωθούν πίσω από μια κυβέρνηση μερικοί (1-2-3) βουλευτές από καθεμιά τέτοια μικρή παράταξη ή ακόμα πιο δύσκολα αυτές οι παρατάξεις με βουλευτές που δια της απλής αναλογικής θα εκλέγονταν από τη φιλελεύθερη πλευρά.

Αυτός ο άνθρωπος, αυτός!

Η εβδομάδα που έπεται των βουλευτικών εκλογών αυτή τη φορά τείνει να ξεπεράσει σε αηδία και αυτές που έπονται των πρώτων γύρων των προεδρικών. Και όλα αν μπορώ να τα ανεκτώ, ακόμα και αυτό το ίδιο το παζάρι μεταξύ των διαφόρων "νικητών" των εκλογών, η επιχειρούμενη οσιοποίηση της πολιτικής προσωπικότητας και του πολιτικού ανδρός Μάριου Καρογιάν αρχίζει να υπερβαίνει τα όρια ακόμα και της σάτιρας.

"Πετυχημένη προεδρία", "συναινετική προεδρία που ωθεί στην συνένωση δυνάμεων", "στόχος του η επίτευξη των μέγιστων δυνατών συγκλίσεων" είναι μερικά από τα επιτεύγματα που εκθειάστηκαν σε μια μόλις μεσημεριανή ενημερωτική εκπομπή. Εντάξει, ο κύριος Καρογιάν (και το Δημοκρατικό Κόμμα) καταφέρνει επάξια να ισορροπεί τα πάντα μέσα στις θέσεις και αρχές του. Και τις θέσεις του Τάσσου Παπαδόπουλου, καί τις θέσεις του Γλαύκου Κληρίδη καί τις θέσεις του Δημήτρη Χριστόφια. Απλά μέχρι στιγμής σε μια συγκεκριμένη περίοδο υποστήριζε μια από τις πιο πάνω ομάδες θέσεων. Αυτό που επιχειρείται τώρα από το "κόμμα του κέντρου" είναι ταυτόχρονα να συγκυβερνά με το ΑΚΕΛ και να προεδρεύει στη βουλή με τη συμμετοχή του ΔΗΣΥ. Μαζευτείτε λίγο εκεί στο ΔΗΚΟ γιατί στην "κοινωνία των πολιτών" συσχετίζεται ήδη το κόμμα σας με το όνομα πετυχημένης κυπριακής τηλεοπτικής σειράς ή τουλάχιστον κατεβάστε τα πανό με τα "Ηθος, Εντιμότητα, Αξιοπρέπεια" από τα γραφεία σας.

Ρυθμιζοντας τους ρόλους

Ο "ρυθμιστικός ρόλος" του ΔΗΚΟ, ο "ρυθμιστικός ρόλος" της ΕΔΕΚ και άλλες ιστορίες γι' αγρίους είναι (και πάλι) το κατακάθι των χτεσινών βουλευτικών εκλογών στην Κύπρο. Τα δυο μεγάλα κόμματα ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, αύξησαν τα ποσοστά τους. Περισσότερο ο ΔΗΣΥ και λιγότερο το κυβερνών ΑΚΕΛ. Βεβαια, σε αυτή την αύξηση ενσωματώνονται στο μεν ΔΗΣΥ και όσες ψήφοι είχαν μείνει από την ΕΥΡΩΔΗ (0,44% στις βουλευτικές του 2006), και στο δε ΑΚΕΛ των ΕΔΗ (1,56% το 2006).

Παράλληλα συρρικνώθηκαν μερικά από τα μικρότερα κόμματα που συμμετείχαν στη βουλή, ελαφρώς τα κεντρώα (το ΔΗΚΟ συρρικνώθηκε χάνοντας 2 από τις 11 έδρες που είχε και η ΕΔΕΚ έμεινε σταθερή), ενώ έχασε και το ΕΥΡΩΚΟ (δεξιά) σημαντικό ποσοστό και μια έδρα από τις τρεις που είχε. Αμετάβλητοι στην μια έδρα τους έμειναν οι Οικολόγοι. Παράλληλα τοποθετήθηκε το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (ΕΛΑΜ - ακροδεξιά) για πρώτη φορά στον πολιτικό χάρτη της Κύπρου, χωρίς όμως κάτι πέραν της μιας ποσοστιαίας μονάδας των ψηφησάντων.

Το φαινόμενο βέβαια που αντικρίζουμε και πάλι είναι το φλέρτ από τα μεγαλύτερα -πλέον- κόμματα στα δυο κόμματα του κέντρου. Γίνονται, δηλώνουν, συζητήσεις για συνεργασίες με τα μεγάλα κόμματα στη βάση συγκλίσεων επί των θέσεών των κομμάτων. Στην πραγματικότητα, και όλοι το γνωρίζουν, αυτό που γίνεται είναι ένα παζάρι, σε όρια αισχρά αρκετές φορές, που συνοψίζεται στη φράση "ποιός μας δίνει περισσότερα να πάμε μαζί του". Ναι, ακούγεται λίγο φθηνό, εως πολύ φθηνό, αλλά αυτό ακριβώς κάνουν οι "ρυθμιστές" του κέντρου τα τελευταία 25 χρόνια στο πολιτικό προσκήνιο της Κύπρου. Μεγιστοποιούν, τις περισσότερες φορές, το εκλογικό ποσοστό τους με όρους εξουσίας και προσκολλούνται εναλλάξ στα δυο μεγάλα κόμματα ώστε να εξασφαλίζουν, τελικά, και σε μεγάλο βαθμό την πολιτική τους ύπαρξη.

Περιοδεύων θίασος

Δε θα ήθελα αυτή την περίοδο να είμαι στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας! Ο άνθρωπος πρέπει να είναι στα πρόθυρα τενοντίτιδας. Είναι γενικό το φαινόμενο σε προεκλογική περίοδο όλοι να τρέχουν με τα ψαλίδια και να εγκαινιάζουν αβέρτα, αλλά η δική μας περίπτωση τείνει να γίνει ανέκδοτο. Ο πρόεδρος το τελευταίο, εξαιρετικά βραχύ, διάστημα έχει εγκαινιάσει ένα ΚΕΠ στην Πάφο (8 μηνών ήδη το ΚΕΠ), μια μονάδα αφαλάτωσης στην Πάφο, το αρμενικό πολιτιστικό κέντρο στη Λάρνακα, ένα πολυχώρο σε ένα χωριό που δεν θυμάμαι, το τμήμα παιδοογκολογίας του Μακαρείου νοσοκομείου στη Λευκωσία, το "σπίτι της συνεργασίας" στην πράσινη γραμμή, το αιολικό Πάρκο στους Ορείτες στην Πάφο, το αλιευτικό καταφύγιο στο Ζύγι. Λόγω φόρτου εργασίας δυστυχώς δεν κατέστη δυνατή η παρουσία του Προέδρου στα εγκαίνια του "καφενέ του Γιαννή" στον Καλοπαναγιώτη και στα εγκαίνια του "Ορφανίδη" στη Σκαρίνου.

Και σαν να μην έφθανε το τρέξιμο σε όλα τα μήκη και πλάτη του νησιού, χθες, ο Πρόεδρος εμφανίστηκε και στην κοινωνική εκπομπή "Με την Ελίτα" στο Σίγμα. Μίλησε για τα παλιά, τα πολύ παλιά, έριξε λίγα βέλη στον τέως Πρόεδρο, είπε για αυτούς που τον πολεμούν, μίλησε για το ταπεινό του παρελθόν, έκλαψε, ξαναέκλαψε, συγκινήθηκε για τα δύσκολα χρόνια, για το κόμμα, για το κυλικείο της συντεχνίας. Είπε ότι λυπάται που δεν πρόλαβε ο πατέρας του να τον δει γ.γ. του κόμματος (και δεν λυπάται που δεν πρόλαβε να τον δει Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Εντάξει δέχομαι το ανθρώπινο πρόσωπο του προέδρου, δέχομαι το ότι -όπως και πολλοί κύπριοι- πέρασε δύσκολα χρόνια δεν μπορώ όμως να δεκτώ και να συγχωρέσω το λαϊκίστικο ξεχαρβάλωμα κάθε ίχνους κύρους, αξιοπρέπειας και σοβαρότητας που κουβαλά μαζί του ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας στα πλατώ της Ελίτας και της κάθε Ελίτας στο όνομα των εκλογικών επιδιώξεων του κόμματος. Θυμηθείτε ότι ήδη ο πρόεδρος έχει μαγειρέψει (στο Κελλάκι) και για την εκπομπή του MEGA "σουβλάκι με sushi".

Και δεν τρέφω αυταπάτες, δε θεωρώ ότι και οι προηγούμενοι πρόεδροι κατάφεραν να σταθούν όλοι στο κύρος και στο ύψος που απαιτεί ο θεσμός, αλλά πλέον νομίζω πως πιάσαμε πάτο. Μάλιστα προς επιβεβαίωση του πάτου, το Σίγμα, χτες κατά τη διάρκεια της εκπομπής, πληροφόρούσε το κοινό ότι "Όσοι απευθυνθούν τηλεφωνικώς σήμερα στην εκπομπή, η παραγωγή θα δώσει όλα τα στοιχεία στο γραφείο του προέδρου για άμεση διαχείριση του ζητήματός τους". Το πιο τραγικό βέβαια είναι η παρακαταθήκη που αφήνουν οι ενέργειες του προέδρου, γιατί είμαι σίγουρος ότι η παρουσία και το κλάμα θα είχε επίδραση στο συναίσθημα του ψηφοφόρου, και αυτό το θέαμα θα το δούμε ξανά στο μέλλον...

Κύριε Πρόεδρε, σας αγαπάμε!

Ο Δημήτρης ο Χριστόφιας, άνετα, θα μπορούσε να ήταν ο καλός γείτονας, ο συμπαθής κυριούλης στο τέλος του τετραγώνου, ο αγαπητός συνάδελφος στη δουλειά. Αλλά φευ! Ο ίδιος επέλεξε να μην είναι όλα αυτά, θέτοντας υποψηφιότητα για πρόεδρος της Δημοκρατίας. (Θυμάστε, φαντάζομαι, την εικόνα από το συνέδριο του ΑΚΕΛ, με την μάτσα από εικοσάλιρα που του ενεχείρισε ένας υποστηρικτής.) Ο δε λαός τον εξέλεξε στο ύπατο αξίωμα. Από 'κεί και πέρα όλα αλλάζουν.

Τί αλλάζει; Πλέον δε είστε ο Δημήτρης ο Χριστόφιας, αλλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Η κάθε σας δημόσια δήλωση είναι είδηση, στην Κύπρο ιδίως είναι πρώτη είδηση, η κάθε σας δράστηριότητα καλύπτεται τηλεοπτικά, και βέβαια για όλα υπάρχει κριτική.

Χτες, είχε παραχωρήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διάσκεψη τύπου για θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης, στην οποία φρόντισε να δόσει με κάθε ευκαιρία προς τα έξω το μήνυμα ότι έχει παράπονα. Μια ώρα διάσκεψης με κλαψούρισμα, παράπονα και σπόντες για αντιπάλους και προκατόχους (ύμνος προς την ενότητα του εσωτερικού μετώπου την οποία συνεχώς επιζητεί από τους άλλους).

"Εγώ δεν επέκρινα ποτέ το διοικητή της κεντρικής τράπεζας. Αυτός κάθε τρεις και λίγο στέκεται μπροστά στα μικρόφωνα" είπε χτες ο Πρόεδρος. Αυτή η λογική "εγώ εν τον επείραξααααα, τούτος το άρκεψεεεεεν" ακούγεται σαν αντίληψη παιδιού δημοτικού. Ο πρόεδρος αρέσκεται να παίρνει τα πάντα σε επίπεδο προσωπικό, αρέσκεται στο να καταλήγει πάντα στο ότι οι άλλοι δεν τον συμπαθούν και τον πολεμούν. Συχνά, άλλωστε, διατυπώνει τα γνωστά του "παράπονα" για αυτά τα θέματα. Δεν μπορεί να δεχθεί ότι υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να διαφωνεί μαζί του. Για παράδειγμα να δεχθεί το ότι ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας δεν κάνει δηλώσεις και κριτική λόγω προσωπικής συμπάθειας ή αντιπάθειας, ούτε επειδή το απόγευμα δεν τον παίζουν στο παιχνίδι τους. Είναι αξιωματούχος της Δημοκρατίας, έχει θεσμικό ρόλο και ίσως και ευθύνες (τόσο για το πού πάμε όσο και για το πώς ήρθαμε ως εδώ). Και ενώ ο Πρόεδρος αισθάνεται παραπονούμενος για το ότι τον κατηγορούν, μόλις εξέφρασε εξάλλου και την καταγγελία του, ο ίδιος, στην αμέσως επόμενη του πρόταση προχώρησε σε ένα "κατηγορώ" προς την κεντρική τράπεζα και το διοικητή της, στον οποίο "φόρτωσε" την πρόσφατη υποβάθμιση της κυπριακής οικονομίας από τους οίκους αξιολόγησης.

Ακολούθως, σε επόμενη ερώτηση, μετατόπισε τον στόχο του στα ΜΜΕ, με αφορμή ερώτηση εκ μέρους του ΑΝΤ1. Έχω παράπονο με τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ δημιουργούν, είπε ο Πρόεδρος, μια αρνητική εικόνα για την κυβέρνηση. Το δελτίο του ΑΝΤ1 ειδικότερα ξυπνά στον Πρόεδρο τάσεις φυγής από το νησί.

"Σε τέτοιο βαθμό έγινε πλύση εγκεφάλου, και δυστυχώς και αρκετά ΜΜΕ παίζουν αυτό το ρόλο. Εγώ τολμώ και παρακολουθώ τον σταθμό σας (ΑΝΤ1), και τίποτε θετικό. Τίποτε. Γυρεύω χαράκωμα να μπώ μέσα, γυρεύω πλοίο, γυρεύω αεροπλάνο να πάω στο εξωτερικό.φύγω. Λυπούμαι ειλικρινά και πραγματικά."
Σε παρέμβαση του δημοσιογράφου, ότι ο σταθμός έχει δικαίωμα να προβάλλει όπως κρίνει τα γεγονότα, απάντησε έντονα ενοχλημένος: "Και εγώ έχω δικαίωμα να σας κρίνω και θα σας κρίνω αυστηρά. Και θα λέω και στον κόσμο αυτό που κάνετε. Φτάνει πια αυτή η ιστορία. Παρασιωπάτε κάθε έργο της Κυβέρνησης, παρασιωπάτε δηλώσεις. Ακόμη και στις συζητήσεις θα καλέσετε τρεις από την αντιπολίτευση και έναν από την Κυβέρνηση ή όταν καλείτε έναν από την Κυβέρνηση από το ΑΚΕΛ δεν καλείτε."

απόσπασμα από διάσκεψη τύπου Προέδρου Δημοκρατίας | 05/04/2011

Στα τελευταία ο παριστάμενος δημοσιογράφος του ΑΝΤ1 απάντησε ότι δεν θα μπορούσε να πεί κάτι περισσότερο, για να τον αποστομώσει ο πρόεδρος λέγοντάς του "εν να απαντήσει ο μάστρος σου". Μετά γιατί απορεί που από τη χτεσινή διάσκεψη κανένας δεν θα ξεχωρίσει τα όποια έργα παρουσίασε ότι έκανε η κυβέρνησή του;

Μετά το ρόλο "Βασιλάκη Καΐλα" ο πρόεδρος πέρασε στον ρόλο του "Αρτέμη Μάτσα". Χρησιμοποίησε τα ΜΜΕ σαν ανεμιστήρα. Πέταξε λάσπη, γενικά, για ένα πρώην υπουργό που φεύγοντας από το υπουργείο αιτήθηκε ανεργιακό επίδομα. Αρνήθηκε κατηγορηματικά, ακόμα και σήμερα, να κατονομάσει τον εν λόγω υπουργό μένοντας χαρακτηριστικά στο "όλοι, ή πολλοί γνωρίζουν, ποιος είναι. Τί κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια".

Και όλα αυτά γιατί; Για τη ψυχή του... κόμματος του. Είναι προφανές ότι αδιαφορεί πλήρως για την ενότητα που, επαναλαμβάνω, συνεχώς ζητά από τους πολιτικούς του επικριτές, προκειμένου να συσπειρώσει τους οπαδούς του ΑΚΕΛ εν όψη εκλογών. Όπως άρχισα τη δημοσίευση, έτσι θα κλείσω. Δεν αντιμετωπίζω και δεν κρίνω τον Δημήτρη Χριστόφια σαν πολίτη της Δημοκρατίας, σαν γείτονα, συνάδελφο, συνεργάτη, αλλά ως ηγέτη κράτους. Και μάλιστα ηγέτη κράτους που διαχειρίζεται το σύστημα σε μια περίοδο κρίσης. Τέτοια εικόνα, δυστυχώς, δεν κατάφερε, προς θλίψην όλων, μας να περάσει με τη χθεσινή του συνέντευξη.

Για τα πανηγύρια

"Μα εν έσει κάμποσον τζαιρόν που άνοιξεν;" Ήταν η κοινή απορία ανθρώπων που έμαθαν ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι τοπικές αρχές της Πάφου, λοιποί πρόεδροι σωματείων, οργανώσεων, οι υποψήφιοι βουλευτές και ένας Θεός ξέρει ποιοί άλλοι, μαζεύτηκαν χτες για να εγκαινιάσουν του Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών στην Πάφο.
Αφού καθαρίστηκε η περιοχή, στήθηκαν τα κιόσκια για την εκδήλωση (λόγω και των "βροχερών" προγνώσεων της μετεωρολογικής), στήθηκαν οι κάμερες όλοι προσποιήθηκαν ότι η ημέρα ήταν σημαντική για την πόλη και τους κατοίκους της αφού άνοιγε τις πύλες του το νέο ΚΕΠ. Δε λέω, χρήσιμο το ΚΕΠ, αλλά, ναι, έχει ανοίξει εδώ και ένα οκτάμηνο! Χωρίς εγκαίνια και φαμφάρες βέβαια. Απλά, τότε, μια Δευτέρα ξεκλειδώθηκαν οι πόρτες και μπήκαν οι υπάλληλοι. Αντιλαμβάνομαι ότι τότε δεν πλησίαζαν εκλογές και έτσι δεν υπήρχε και τόσο σημαντικός λόγος για να εγκαινιασθεί το κέντρο, παρουσία άπασας της ηγεσίας...

Δημοσιογραφικό δαιμόνιο

Διαβάστε το παρακάτω δημοσίευμα από το περιοδικό "ΤηλεΩρες" στην Κύπρο. Μιλά για τις εκλογές στην Ελλάδα, στα πλαίσια της ευρύτερης ενημέρωσης των αναγνωστών, πέραν του προγράμματος της τηλεόρασης.

Περιοδικό ΤηλεΏρες, τεύχος 562

Αρχίζει με τον τίτλο "ολοταχώς στη Βουλή οι Έλληνες στάρ" και ο συντάκτης του άρθρου μιλά για τις Δημοτικές (και Περιφερειακές) εκλογές. Αναφέρεται, και άρα αναγνωρίζει (;), ότι πρόκειται για εκλογές όπου αναδεικνύονται δήμαρχοι και περιφερειάρχες και καταλήγει να μιλά για τους σταρ που θα περάσουν από τα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, όπως για παράδειγμα τον Ηλία Ψινάκη, που είναι "πρώτος σε σταυρούς στο Δήμο της Αθήνας, κατερχόμενος στο πλευρό του δημάρχου της Αθήνας Ν. Κακλαμάνη".

Μάλιστα στη συνέχεια του άρθρου θέτει και τον προβληματισμό για διάφορους καλλιτέχνες που ακόμα δεν είναι σίγουρο κατά πόσο "θα καταφέρουν να εισέλθουν στη Βουλή των Ελλήνων".

Τώρα αυτό είναι έγκυρη δημοσιογραφία; Ασχολήθηκε καθόλου ο συντάκτης με τα γραφόμενά του; Αλλά και με την κοινή λογική, σε ποια χώρα του πλανήτη οι νικητές των εκλογών αυτοδιοίκησης μπαίνουν στο κοινοβούλιο;

Γιουρελέξιονς

Ανήκω στην μερίδα των κυπρίων του εξωτερικού που ψήφισαν στα εκλογικά κέντρα της προσωρινής διαμονής τους. Βλέπετε στο Λονδίνο το δίλημμα εκλογές ή θάλασσα δεν υπήρχε. Έτσι και αλλιώς σήμερα έβρεχε.

Στην Κύπρο πάλι, εξ' όσων είδα, τέθηκε, τουλάχιστον από τα ΜΜΕ, το δίλημμα "εκλογές ή θάλασσα". Και επίσης στα ΜΜΕ απεφάνθησαν ότι νίκησε η θάλασσα. Και αρχίζει τώρα η συζήτηση γιατί τόση αποχή; Τί φταίει; Γιατί ο κόσμος να μην προτιμήσει να ψηφίσει;

Είναι τώρα σοβαρός αυτός ο προβληματισμός; Υπάρχει δείγμα λογικής στην διερεύνηση του ερωτήματος; Αν κάποιος θεωρεί ότι του προσφέρει περισσότερα το να πάει θάλασσα από ότι το να πάει να ψηφίσει, είναι ποτέ δυνατόν να είναι αναγκαία για την δημοκρατία η άποψη του στην κάλπη; Με το ζόρι δηλαδή θα τραβοκοπούμε τον καθένα, για να μας κάνει την χάρη να αποφασίσει πώς θα πορευθούμε, από την στιγμή που δεν θέλει; Ας πάει θάλασσα. Και αν στο μέλλον δεν του αρέσει η κατάσταση και το αποτέλεσμα της εκλογής ας ξαναπάει στη θάλασσα να φουντάρει. Έλεος πια με την μανία να ψηφίσουν όλοι.

Στην χώρα του Ούτοπου

Κώστας Κυριάκου Ούτοπος. Υποψήφιος για πάσαν θέσην και αξίωμαν. Και τώρα υποψήφιος Ευρωβουλευτής. Ποιός είναι όμως ο υποψήφιος; Ας δούμε τί γράφει στην επίσημη ιστοσελίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας για τις ευρωεκλογές (http://www.euroelections2009.gov.cy), της οποίας τα πνευματικά δικαιώματα έχει το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών.
Ναι, με βάση την Κυπριακή Δημοκρατία, ο εν λόγω υποψήφιος επιχείρησε πέντε φορές στο παρελθόν εκλογή του σε κάποιο αξίωμα αλλά και τις πέντε περιπτώσεις υπήρξε θύμα βάναυσης και άνανδρης καλπονοθείας. Στην Κύπρο, μας ενημερώνει η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν έχουμε δημοκρατία αλλά χούντα, που μαγειρεύει αποτελέσματα και μηδενίζει υποψήφιους που δεν πάνε με τα γούστα της. Η τρίτη παράγραφος είναι ακόμα μεγαλύτερη αποθέωση.

Είναι σαφές ότι το κείμενο έχει γραφεί από τον ίδιο τον υποψήφιο και δημοσιεύθηκε αυτούσιο, αλλά γίνεται σε κυβερνητική πηγή να γίνεται παραδοχή για ύπαρξη καλπονοθείας; E, να που μάλλον γίνεται. The legendary republic of Banana...

Το πλήρες προφίλ του υποψήφιου εδώ.
Την πληροφορία ανακάλυψα στο ιστολόγιο του Μαρίνου.