Έννοιες φυσιολογικά άσχετες. Έννοιες που σήμερα μάλλον τείνουν να γίνονται συνώνυμες, ένα και το αυτό. O συνδικαλισμός σήμερα τείνει να γίνει η τέλεια παραλλαγή του παρτη-καλισμού. Γιατί το να κυνηγά κανείς τα συμφέροντά του απλά, στεγνά, μάλλον δεν θα του αποφέρει τόσα όσα το να τα κυνηγά και να δουλεύει για αυτά καλυπτόμενος από ένα μανδύα ιδεολογίας. Έχοντας και πίσω του άλλους, αφελώς ή μή, να υποστηρίζουν τις όποιες θέσεις του, χωρίς να χρειάζεται να γνωρίζουν και τις βαθύτερες σκέψεις του.
Φαινόμενα με τα οποία, δυστυχώς, γίνεται κανείς οικείος από τα πρώτα του ακαδημαϊκά βήματα. Αρχικά με τους συνδικαλιστάς. Σε όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια, το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς, είναι ανθρώπους που θαρρεί ότι ξημεροβραδιάζονται για να κάνουν την σχολή καλύτερη, και το αύριο πιο βέβαιο "για όλους". Ανθρώπους αφοσιωμένους, οι οποίοι σχεδιάζουν μόλις ξυπνήσουν την επόμενη φοιτητική επανάσταση. Και όμως προτού ο αλέκτωρ λαλήσει, τρις αυτοί, οι ίδιοι, καταπατώντας κάθε "ιδεολογία ΤΟΥΣ" θα κάνουν το πάν για το δικό τους συμφέρον, ακόμα και αν χρειαστεί να στρέψουν την σχολή προς τα πίσω και υποσκάπτοντας και το μέλλον των "συναδέλφων" τους, το οποίο τυπικά προσπαθούσαν να διασφαλίσουν. Και εκεί, κάπου προς το μέσο της ακαδημαϊκής σου σταδιοδρομίας βλέπεις τον συνδικαλιστή να πετά το προσωπείο του αγωνιστή και να γίνεται στιγνός παρτηκαλιστής. Αληθινός πολιτικάντης.
Αλήθεια, είναι πολύ μεγαλύτερη η δύναμη κάποιου όταν είναι εκλελεγμένος εκπρόσωπος της φοιτητικής μάζας. Αυτός
μπορεί να έχει λόγο. Βλέπεις τον "συνάδελφο" να τάζει στους υπόλοιπους, να φωνάζει, να επαναστατεί, και αφού εκλεγεί να συναλλάσσεται. Να συναλλάσσεται με τους πιο πάνω, αδικώντας και πατώντας σε αυτούς που τον στήριξαν. Να συναλλάσσεται ενώ εξακολουθεί να δείχνει ότι επαναστατεί, για να συνεχίζουν οι άλλοι να κοιμούνται. Γιατί όλα τα παρόμοια καθεστώτα ζουν με τον φόβο ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουν οι σκλάβοι. Και τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Όσο όμως υπάρχουν, φροντίζουν η μάζα να κοιμάται. Μου δίνεις πτυχίο σε κάνω πρύτανη, τόσο απλά. Στο μεταξύ οι υπόλοιποι θα είναι σε πορεία για να διεκδικήσουν τα δίκια τους, με πρώτο στην κεφαλή της αυτόν που καπηλεύεται αυτά τα "δίκια".
Η δύναμη του συνδικαλισμού στην υπηρεσία του εγώ. Η δύναμη του συνδικαλισμού στην εξασφάλιση του βαθμού, του πτυχίου, του δικού του μέλλοντος, με την συναλλαγή, ή και την απειλή...
*Παρτη-καλισμός- εκ του "για την πάρτη μου (sic)".
Το άρθρο είχε δημοσιευθεί το 2005 στο Editorial. Η αφορμή τότε και η αφορμή της επαναδημοσίευσης είναι η ίδια! Some things never change!