"Televito" ergo sum

Υπό κανονικές συνθήκες, σε άλλα ίσως κράτη - πλην Ιταλίας - οι δηλώσεις του αρχηγού του κράτους αποτελούν θέμα συζήτησης. Η Κύπρος αποτελεί μια εξαίρεση σε αυτό το θέμα. Τόσο ο αρχηγός του κράτους (ιδίως αυτός!) όσο και οι υπόλοιποι πολιτκοί ηγέτες είναι πλήρως εξαρτημένοι από την αυτοπροβολή τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να είναι κοντά σε κάμερες και μικρόφωνα και να μην μιλήσουν. Οι δε δηλώσεις σταματούν συνήθως μετά από την προτροπή των ρεπόρτερ -"σας ευχαριστούμε, κύριε Πρόεδρε"- και όχι με ίδια βούληση των συνεντευξιαζομένων. Πιθανότατα μάλιστα τα βράδια γυρίζουν όλα τα κανάλια για να δουν κατά πόσο "έπαιξαν" στα δελτία και αναλόγως διαμαρτύρονται στους σταθμούς για το γιατί δεν έπαιξε το τάδε, ή γιατί έπαιξε ο δείνα περισσότερο από αυτούς.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των δηλώσεων, φυσικά, μυρικάζουν τα ίδια, μάλλον ανούσια, πράγματα. Στερεοτυπίες, γενικότητες, ίσως και εξυπνάδες, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Σε αυτό βοηθά πάρα πολύ το κυπριακό, μια ιστορία 45 ετών, η οποία έχει κολλήσει στο ίδιο σημείο εδώ και καιρό οπότε πάνω κάτω έμαθαν κάποια στερεότυπα ώστε να μιλούν μέχρι και 35 λεπτά. Έχοντας ακούσει την τελευταία εβδομάδα στα δελτία ειδήσεων δηλώσεις των αρχηγών είμαι βέβαιος ότι την Κυριακή άκουγα σε επανάληψη τις δηλώσεις της περασμένης Δευτέρας. Απολύτως τίποτα διαφορετικό. Σαν αποτέλεσμα βέβαια κανείς δεν δίνει δεκάρα για το ότι έκανε κάποια δήλωση ο πρόεδρος και για το τί είπε. Σε ένα τριήμερο έχει κάνει δηλώσεις μετά από μνημόσυνα -αυτή η κυπριακή πατέντα του κάνω δηλώσεις για τα πάντα έξω από την εκκλησία, στα σκαλιά του Προεδρικού -μπαίνοντας-, στα σκαλιά του Προεδρικού -βγαίνοντας-, στις επιμνημόσυνες δεήσεις, σε αποκαλυπτήρια, σε συνέδρια αποδήμων, σε λαϊκές συγκεντρώσεις-πανηγύρια σε διάφορες τις γωνιές της Κύπρου, στο Κελλάκι (διεθνής δήλωση στα αγγλικά). Δυο θέματα διακρίνω.

Πρώτα από όλα, υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα με τόσες ώρες δηλώσεων ο Πρόεδρος να μην υποπέσει σε γκάφες; Και με το "γκάφες" δεν εννοώ μόνο γλωσσικά ολισθήματα, αλλά και ουσιαστικά πράγματα, όπως το να ανακοινώνει κινήσεις στρατηγικής σε κυπριακό αλλά και διεθνείς σχέσεις, οι οποίες χάνουν το "στρατηγικό" τους πλεονέκτημα αμέσως μετά τη δημοσιοποίησή τους.

Και δεύτερο, υπάρχει η πιθανότητα τόσες φορές που μιλά να έχει όντως να πεί κάτι, χωρίς να επαναλαμβάνει με τη σπαστικότητα μεσαιωνικού βασανιστή τα ίδια πράγματα;

Επιπρόσθετη συνέπεια βέβαια είναι το ότι σε κάθε γύρο τοποθετήσεων του Προέδρου θα απαντήσει το ΔΗΚΟ (συνήθως αμέσως και συνήθως θα διαφωνεί συγκυβερνώντας). Μετά ο ΔΗΣΥ, ο Γιαννάκης Ομήρου, το ΕΥΡΩΚΟ, η κυρία Παναγιώτου. Σε όλους θα απαντήσει μετά ο Χρίστος Χριστοφίδης (πάει πια αυτός) ή ο Σταύρος Ευαγόρου και μετά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος γεμίζοντας ατελείωτες ώρες ανούσιων τηλεοπτικών προγραμμάτων.

Είναι μια πρόκληση πλέον να δει κανείς δελτίο δηλώσεων χωρίς ουσία στην κυπριακή τηλεόραση, και κυρίως τα μεσημβρινά δελτία της κρατικής τηλεόρασης, όπου και λόγω μη διαθεσιμότητας ρεπορτάζ παίζουν ολόκληρα πεντάλεπτα δηλώσεων και αντιδηλώσεων από τηλεορασομανείς μαϊντανούς του εγχώριου πολιτικού star system.