Κυριακή, Ιουνίου 01, 2008

Ένας χρόνος μετά

Ένα χρονο πριν, τέτοια μέρα, το μεγαλύτερο ποσοστό των ελληνικών blogs είχαν ένα αφιέρωμα σε μια κοπελα την οποία σκότωσαν γιατροί και οι αγκυλώσεις του ΕΣΥ.

Η Αμαλία έφυγε περιγράφοντας στο blog της τα όσα πέρασε στα χέρια τους, και τον πόνο που έδωσαν στο κορμί και την ψυχή της.

Οι γραμμές που άφησε η Αμαλία φεύγοντας πολλές φορές στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου. Έτσι, ήθελα σήμερα, σαν μνημόσυνο, στην Αμαλία, μια κοπέλα που δεν γνώριζα, ή μάλλον μια κοπέλα που γνώρισα μέσα από τις σκέψεις της, όταν ήταν στις τελευταίες στιγμές της ζωής της, να γράψω κάτι. Προτρέποντας και πάλι, όλους, να διαβάσουμε αυτά που έγραψε η Αμαλία και να σκεφτούμε το πώς ίσως στο χέρι του καθενός μας, στην απλή πράξη που μπορούμε να κάνουμε ευσυνείδητα, είναι η ευτυχία και μερικές φορές και η ζωή άλλων.

"Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..."

1 σχόλιο:

Madame Bovary είπε...

Είμαι αισιόδοξη για πολλά πράγματα αλλά όχι για το ότι θα αλλάξει κάποτε αυτή η σάπια κατάσταση στο ΕΣΥ.

Related Posts with Thumbnails